the truth of faith

1. Hoe het nu is

〰 Vier jaar later 〰

Sinds de dag dat mijn vader er niet meer is alles anders, mijn moeder is twee jaar geleden overleden aan longkanker ,waardoor mijn broertje Stefan en ik naar een weeshuis moesten. Stefan werd gelijk geliefd bij iedereen, terwijl ik de hele dag op mijn kamer doorbracht en takken tot dolken aan het snijden was, met kerst kreeg ik ook nooit cadeau's, voornamelijk omdat ik geen contact zocht met mensen maar vooral omdat ze me niet mochten, ze vonden me irritant omdat ,als er iemand tegen me sprak ik ze toch afsnauwde. Mijn broertje daar in tegen had maar liefst vijf cadeau's gekregen. Als grote zus zou ik de pest hekel aan hem moeten hebben, maar hij was het enigste dat ik nog had en ook de enigste die écht lief voor me was, hij deed niet nep lief tegen me zodat ik me ging voegen bij de rest van de groep kinderen in het weeshuis, nee, hij bracht me altijd stiekem eten en had zelfs een kerst cadeau voor mij, hij gaf me een echte dolk, iets waar ik echt trots op ben. Het ding heeft een kastanje bruin handvat en was echt vlijmscherp, in het mes zelf was mijn naam in het klein gegraveerd. "Ik heb hem speciaal voor jou laten maken" zij mijn broertje. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen hij dat zei, het was echt een prachtig cadeau.

Mijn broertje is een jaar geleden geadopteerd door rijke lui mensen, kakkers, zoals ik ze noem. De mensen hier worden geen mensen genoemd maar wezens, de échte mensen leven rondom en buiten de stad, zij beschermen de streek en worden ook wel "de beschermers" genoemd, ze zijn een kei in vechten en zijn zo goed getraind dat sommige gewoon met hun blote handen een boom uit de grond kunnen rukken, maar dat zijn er maar een paar van de milioen. Later wil ik ook een beschermer worden, alleen dat is een onmogelijke taak als wees zijnde. "Je moet eerst geadopteerd worden !" Is de regel, en dan pas mag ik gaan vragen ofdat ik beschermer mag worden.

Mijn vader was ook een beschermer, hij was zelfs de leider van de beschermelingen "grevel" zo heet de ploeg die onze stad beschermt, de groep is over de hele wereld verspreidt en beschermt onze gebieden. "De masu" is een andere groep, de lijder daarvan is niemand minder dan de (vooral door mij) gevreesde Daan Adelhof. Hij die mijn vader heeft weten te doden, en net toen ook ik bijna werd vermoord redde een vreemde jongen mij, zijn naam is Arno. Omdat ik niet meer bij grevel mocht blijven omdat ik nog maar tien was moest ik terug naar mijn moeder, dat vond ik verschrikkelijk. Net toen ik een nieuw leven had opgebouwd kreeg ze longkanker, voor de tweede keer in mijn leven stortte ik in, en dit keer was er niemand om mij op te vangen, wel letterlijk maar niet figuurlijk. Toen ik het weeshuis voor het eerst binnen stapte probeerde iedereen het me zo goed mogelijk naar mijn zin te maken, alleen ik wees iedereen af inclusief mijn broertje. Hij werd net na kerst geadopteerd, sindsdien heb ik nooit meer iets van hem vernomen, en dat geld ook voor Arno. Nadat hij me bij mijn moeder had afgezet heb ik nooit meer iets van hem gehoord, dat doet pijn, ik had gehoopt dat hij op z'n minst nog een brief had geschreven of een keer was langs gekomen, maar nee hoor, niks heb ik nog van hem gehoord, en op het moment laat dat me koud.

Vandaag de dag word ik misschien geadopteerd. Die dagen háát ik echt, ze weten dat ik geen moeite doe om indruk te maken op mensen en gewoon blijf zitten en ze nors aankijk. Mevrouw van Dormaal komt heup wiegend mijn kamer binnen gewandeld. "Kom kom liefje, de wezens zijn er bijna, trek eens wat anders aan !" Commandeert ze, ik rol mijn ogen en begin weer met het slijpen van mijn zoveelste dolk. Mevrouw van Dormaal verlaat mijn kamer op weg naar de volgende. Ik sta op en bekijk mijn net geslepen dolk. Ik knik goedkeurend en loop naar mijn kast waaruit ik een korte zwarte spijkerbroek pak met een zwart topje, een gouden riem erop en klaar, mijn lange slanke bruine haar hangt bijna dood over mijn schouders, ik pak een kam en begin het te borstelen waarna ik het in een knot steek. Kleine gouden oorbellen blinken mooi bij mijn ook gouden oogschaduw. Ik breng nog wat mascara en lipgloss aan en kijk dan tevreden in de spiegel. Je zult nu wel denken, waarom tut dat wezen zich nu zo op ?? Nou, als beschermer moet je er ALTIJD goed uitzien, dat kan de tegenstander afleiden, zeggen ze. Ik pak mijn gesneden dolken en richt ze op het dartbord dat ik toevallig had gevonden in de kelder, de eerste dolk is al meteen midden in de roos, aangezien ik hier toch niks te doen heb heb ik mezelf leren mikken en gooien, iets wat af en toe nog mislukt. Ik trek de dolk uit de roos en leg hem op mijn bureau. Net op dat moment gaat de bel. Het teken dat we naar beden moeten omdat de adopteerders er zo aankomen. Zuchtend neem ik mijn echte dolk uit een laatje en loop mijn kamer uit richting de verzamel hal waar iedereen zich moet komen melden als teken dat je er bent.

Ik schuif aan in de rij en wacht op mijn beurt. "Liv beys" zeg ik wanneer ze mijn naam vragen. De man schrijft mijn naam op en geeft een knikje dat ik door mag lopen. Ik loop door en kom uit in het witte wachtkamertje waar ik al zo vaak geweest ben. Ik neem plaats op een van de stoelen en pak mijn dolk tevoorschijn, ik bestudeer hem eens goed, het is tenslotte het enigste dat ik nog heb van mijn broertje. Van mijn vader had ik niks meer, en van mijn moeder ook niet. In onze streek doen ze niet aan "herinneringen" ze zijn emoties die je niet kunt tonen, of spullen die niets waard zijn. Herinneringen zijn hier verboden, als ze er achterkomen dat mijn dolk een herinnering is ga ik eraan.

"Liv !" Ik schiet wakker uit mijn gedachten, onopgemerkt kijk ik het meisje aan dat net mijn naam zei en trek een wenkbrauw op, ik zie het meisje slikken. Zwakkeling "je, je bent aan de beurt" zegt ze met een licht trillende stem. Zonder haar nog een blik waardig te geven sta ik op en loop naar de deur waar waarschijnlijk de wezens achter moeten zitten die iemand willen adopteren. Met gebogen hoofd loop ik het grijze kamertje binnen, aan de muur hangt een schilderij van mijn vader, Mark Beys . Ik slik onopgemerkt een brok in mijn keel weg als ik weer moet denken aan mijn vader, elke dag had ik flash backs van wat er toen is gebeurt, nu heb ik ze nog maar weinig. Zonder het wezen aan te kijken ga ik op de stoel zitten.

Ik voel de ogen van het wezen op mijn lichaam rusten, iets waar ik langzaam zenuwachtig van word. Zonder een spier te bewegen zeg ik mijn naam. "Liv beys" mompel ik. "Dat weet ik" zegt een andere stem mompelend. Mijn ogen worden groot, die stem ken ik uit duizenden ! Nooit ben ik vergeten hoe hij klinkt, nooit ben ik vergeten hoe hij eruitzag. Met een ruk til ik mijn hoofd op. "Arno ?!" Roep ik verbaast. Een grijns speelt op Arno's lippen. "Ja, de enige echt" hij leunt relaxed naar achteren in zijn stoel en kijkt me uitdagend aan. "Wat doe je hier ?!" Vraag ik. "Iemand adopteren, duh" antwoord hij. "Ja, maar je bent een beschermer !! Je mag niemand adopteren" roep ik gefrustreerd. "Dat weet ik" zegt hij "maar jij bent een uitzondering, ik heb je altijd in de gaten gehouden liv, en als je al op veertien jarige leeftijd een dolk kan slijpen en er fatsoenlijk mee kan gooien,.. Verdien je wel een kans vindt ik" op dat moment had ik wel een gat in de lucht kunnen springen !! Ik word een beschermer !! Mijn droom komt uit. Arno grijnst uitdagend naar me vanuit zijn stoel. "Dus.. Je gaat mee ??" Vraagt hij aan mij. "O, zeker" en met die woorden, was ik geadopteerd, niet om een nieuw gezin te krijgen, nee, om ergens bij te horen waar ze me accepteerde omdat ik niet zielig was, maar,omdat ik het zelfde doel als hun had.

De stad beschermen.

〰〰〰

Mijn tweede boek !!! OMG ik dacht pas dat ik eraan zou beginnen als why me ? Uit was maar dus niet, WHAHAHAHAHA !!!

Ik hoop dag jullie het wat vinden ?? Dit is namelijk nog maar het begin hoor, en net zoals bij de meeste boeken is het begin een beetje saai (vind ik toch) en pas als het boek wat op gang is word het spannend ^_^

Naja,,tot de volgende 👋

Lots of love

Me xxxx