the truth of faith

5. Oorlog ?

Pov. Liv

De trainingen gaan steeds beter en beter, ik ben er wel achtergekomen dat ik niet gemaakt ben om te boogschieten. messen werpen en schieten kan ik best al redelijk goed. Ook het parcour kan ik steeds makkelijker afleggen. Dag na dag na dag zit ik in de training zaal, soms samen met Arno en soms alleen. De laatste tijd alleen want Arno heeft het nogal druk met andere zaken, wat voor zaken dat zijn zou ik niet weten. Ik denk dat het wat te maken heeft met het gesprek dat ik laatst opving aan de grote tafel toen ik eten ging stelen, dat ik nog best vaak doe hoor maar veel interessante gesprekken heb ik niet maar opgevangen. Anro heeft me ook nog leren verdedigen, aanvallen en afvuren. Een vriend van Arno geeft me street running aangeleerd, dat is over daken lopen, over obstakels springen en soms leer ik ook echt super coole tricks zoals salto's flikflakken... Alleen de laatste tijd train ik alleen en heeft Arno's vriend geen tijd meer om met mij aan street running te doen. Het hele huishouden heeft bijna geen tijd meer om hun werkelijke taken te doen, iedereen lijkt zich ergens... op voor te berijden. ? Steeds meer vreemde mensen of "troepen" van groep 4 komen richting Arno's huis en vertrekken dan weer alsof ze hier nooit zijn geweest. Vandaag zijn er weer troepen aan gekomen, dit keer met tien man. Meestal zijn ze met twaaf tot twintig man dus het is best een klein groepje dit keer, ze lopen allemaal met pistolen en messen op zak, levens gevaarlijke mensen dus. Ze hebben gezegd dat ik maar beter uit hun buurt kan blijven, wanneer ik wil vragen waarom geven ze er geen antwoord op ? Dus ik besluit ze op een afstandje te volgen, wat aardig lukt. Ineens splitst de groep zich in twee, vier mannen gaan een kamer in en de rest loopt door zonder om te kijken. Ik frons, en wat heeft dat te betekenen ? ik zucht en volg de zes mannen verder. "Hoorde jullie dat ook ?" met een ruk draait één van de soldaten zich om. Snel duik ik weg achter een plant. " wat horen ?" zegt een andere soldaat. "voetstappen" fluistert hij. Een tijdje blijft het stil, te stil. "Je ziet spoken gast." zegt weer een andere soldaat. Langzaam adem ik uit. "Ik blijf hier even, lopen jullie maar door" zegt hij. Ik hou mijn adem in. De soldaten lopen weg, terwijl ze één soldaat achterlaten. Ik durf niet te bewegen. Als ik word betrapt word dit zowiezo gemeld aan Arno, en die zal niet al te blij zijn om dit te horen, de soldaat die me heeft betrapt krijgt zowiezo een felicitatie met zijn geweldig goeie oren dat hij mij heeft gehoord en gevonden. Waarscheinlijk laat hij mij dan aan mijn lot over bij Arno en krijg ik zo veel straf dat ik misschien nooit beschermer kan word, en dat allemaal omdat ik zo stom ben geweest en -.... Ik heb geademd, ik weet het zeker anders had hij me nooit gehoord. Koud metaal word langzaam op mijn slaap geplaatst. ik sluit mijn ogen, hij heeft me horen ademen, ik weet het zeker. een klik om te bevestigen dat zijn pistool geladen is. "Sta op" beveelt hij. ik adem langzaam uit. "Sta op !" herhaalt hij, dit keer dringender. Zonder mijn ogen te openen sta ik recht. "Wat doe je hier ? En waarom achtervolg je ons ?" vraagt hij. Mat een lage donkere stem, waar alle meiden als een blok voor zouden kunnen vallen, alleen zijn stem dan al. "Ik loop hier rond, mag dat niet ?" vraag ik met nog altijd mijn ogen gesloten. "ja zat op de grond tegen een plant." zegt hij, een beetje geërgerd "Dat noem ik niet rond lopen." ik zeg niks, hij heeft gelijk dat weet ik, maar ik twijfel er niet aan om dat toe te geven. Dus ik zeg niks. "Wie ben je en wat doe je hier ?" vraagt hij na een tijdje. ik besluit alleen te antwoorden op zijn eerste vraag. "Ik ben liv" antwoord ik droog. Hij zucht, waardoor zijn grip op het pistool verzwakt en het pistool een beetje van mijn slaap wijkt. Ik weet wat ik ga doen. "En wat doe je hier ?" vraagt hij, nog steed geërgerd. Ik sper mijn ogen wijd open "Dat gaat je geen moer aan." zeg ik met een donkere laga stem. Zonder op zijn antwoord te wachten maak ik een halve draai en klem zijn pistool vast in mijn hand en onder mijn okslel. Hij lijkt geschrokken door mijn plotselinge beweging maar is te laat om zich te herstellen. ik duw hem met een forse beweging van me af en trek het pistool uit zijn handen dat ik direct daarna op zijn voorhoofd richt, nu zijn de rollen omgedraaid. Hij kijkt me geschrokken aan "Ben je helemaal gek geworden ?!" schreeuwt hij.Ik toveren een ondeugend glimlachje op mijn gezicht. "Ik heb je geen toestemming gegeven om te praten dus zwijg." Hij gehoorzaamd me en zwijgt. Ik neem eens uitgebrijdt de tijd om hem te bestuderen. Hij draagt een donker bruin broekpak en laarzen. Zijn handen zijn lichtelijk heschadigt en er zitten kleine wondjes op. Hij heeft pik zwart aar en diepe, donkere wenkbrauwen die perfect combineren bij zijn gezicht, in één woord, adembenemend. "Bestudeer je me ofzo ?" vraagt hij. Ik richt het pistool strakker op zijn voorhoofd. "Heb ik gezegd dat je mocht praten ?" direct houd hij zijn mond. Ik geniet echt van dit moment en schud mijn haren naar achter. "zeg eens, soldaat. wie ben je ?" ik trek ondeugend een wenkbrauw omhoog. "Je vindt dit gewoon grappig hé ? mij een beetje voor schut zetten, het is gewoon puur toeval dat je dat pistool wist te pakken, en trouwens-.." Ik snoer hem de mond, "Ik wil antwoord op mijn vraag, en wel nu !" Hij slikt zijn woorden in en zwijgt... één, twee, drie seconden en dan praat hij weer. "ik ben donavan kijs" zegt hij nors. Donavan.. het past bij hem ? Ik knik goedkeurend "nou donavan kijs, mijn naam ken je al maar ik herhaal hel voor de zekerheid nog eens, ik ben liv b-" ik kan me nog net inhouden om mijn achternaam te zeggen. Ik slik mijn laatste woorden snel in. Donavan kijkt me aan met een opgetrokken wenkbrauw. "liv.." hij maakt een gebaar met zijn handen dat ik verder moet vertellen. Ik besluit wil is wijs mijn mond te houden en om het onderwerp heen te draaien "uit welke groep kom je ?" vraag ik snel. hij zucht "uit groep 2 ?" er gaat een rilling door mijn lijf van het horen van groep 2. ik zet mijn gezicht op emotie-loos "en wat doe je dan hier als ik vragen mag ?" Hij kijkt me ongelovig aan. "duh... een boodschap overbrengen ?" antwoord hij. "met zo veel man ?" vraag ik. hij knikt "ja, tuurlijk, ben je überhaupt wel op de hoogte van wat er hier aan de hand is ?" ik schudt van nee waardoor hij zucht. "er drijgt oorlog te komen tussen groep 2 en 3 en 2 komt hulp vragen aan jullie, snap je ?" vraagt hij. ik knik, maar het liefst zou ik een gat in de lucht springen, niet omdat het oorlog drijgt te worden maar omdat ik misschien toch groep twee ooit krijg te zien. ik kan het niet laten om een kleine glimlach op mijn gezicht te toveren "oke, dan ben ik ook weer op de hoogte" zeg ik. Hij knikt naar me. "mag ik dan nu mijn pistool terug en door gaan, de rest wacht op mij" ik knik en overhandig hem het pistool. "dag donavan" zeg ik, bijna zangerig. "dag Liv.." mompelt hij. ik draai me om en loop weg, al had ik kunnen weten dat de vraag die hij nu ging stellen niet te ontwijken viel "zeg liv, wat is nu je achternaam ?" hoor ik hem na schreeuwen. ik krijg een slum lachje op mijn gezicht "daar kan je nog wel achter" zeg ik misterieus, al weet ik niet zeker of het waar is, en ookal weet ik dat ik donavan vanaf nu misschien alleen nog maar zie bij goed geluk en toeval, hij is en dat weet ik zeker, speciaal.
➖➖➖➖➖➖➖

Het was mijn verjaardag, vandaag werd ik vier jaar !! Ik was zo blij zo blij zo blij. Mijn moeder had een slagroom taart gekocht en van mijn vader kreeg ik een fiets, ik was zo in mijn nopjes !! Ik voelde me net een koningen toen ik op mijn nieuwe fiets reep, mijn vader hielp me en ik kirde van blijdschap "papa papa, ik wil van de berg af !" Schreeuwde ik. Mijn vader lachte "is dat niet wat te gevaarlijk ? Straks val he nog" klonk zijn bezorgde stem. Had ik toen maar naar hem geluisterd. Want om het moment dat hij even niet keek of oplette racete ik de berg af. Het ging zo snel dat ik niet eens meer kon herinneren dat ik de berg af ben gegaan, aan het einde aangekomen vloog ik als een vogel op de grond. Lijn gloednieuwe fiets belande in de modder (we woonde op een boerderij). Ik begon te huilen. En mijn vader wist niet hoe snel hij de berg af moest rennen. "meisje tog ! Wat heb je nu weer gedaan ?!" Riep hij bezorgd. ik snikte nog even na eer ik ging vertellen. "i-i-ik wilde zo graag d-de berg a-af" piepte ik. mijn vader zuchte en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Slimmerik ! Ik zij toch dat je dat niet moest doen." "h-het spijt me papa." zei ik. Hij lachte "het geeft niks, maar dingen dien terwijl ze niet mogen kan voor gemene consequenties lijden lieverd." Ik knikte dat ik hem had begrepen. "gaan we nu de taart eten ?" Vroeg hij. ik knikte snel van ja en hij droeg me naar binnen.

-----------------------------------

jaaaa, mijn examens zijn gedaan !!!!! :D dus ik kan weer gaan schrijven ;) ik hoop zo dat ik goeie punten heb gehaald !! Mijn uitslag krijg ik donderdag ♥️
O, en als je het laatste stukje niet snapt, het is een herinnering ;)
En OMFG ik sta op #7 in actie 😵😵
Ik ben jullie zo dankbaar dat jullie mijn boek lezen, ik hou echt heel erg veel van jullie !!
Vote ?
Comment ?
Follow ?
Nog eens heel erg bedankt !! :D (meld aub als er fouten in staan, dat helpt me om mijn boek en hoofdstukken te verbeteren !! :) )

Lotsy of love
Me xxxx