Dissmilar hearts💞
ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မွာျဖစိေပမယ့္...အေအးဓာတ္တို႔ကမေလ်ာ့က်သြားေသး...
ဒါေၾကာင့္..ကိုယ္ဝတ္ေနၾကhoodieထူထူရဲ႕အေပၚကအေႏြးထည္ထပ္ဝတ္ကာ..ေခါင္းစြပ္ကိုမ်က္ႏွာကိုအုပ္တဲ့အထိဖံုးကာဝတ္ရင္းအိမ္အျပင္ထြက္လာလိုက္တယ္...
က်ေနာ္ရဲ႕အက်ည္းတန္တဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္
တျခားသူေတြရဲ႕မနက္ခင္းလွလွေလးေတြကိုမဖ်က္စီးေစခ်င္.....။
Hyungကက်ေနာ္အျပင္ထြက္တာမႀကိဳက္တာမို႔.hyungမသိေအာင္
မနက္တိုင္းက်ေနာ္လမ္းထြက္ေလ်ွာက္ျဖစ္ေပမယ့္..က်ေနာ္ကိုသိတဲ့လူမ႐ွိ
ဘာလိုလဲဆို....က်ေနာ္ကိုေသသြားၿပီလို႔ထင္ေနခဲ့ၾကလို႔ေလ...။
က်ေနာ္တို႔အိမ္မီးသင္႔တုန္းကomma appaက
ဆံုးပါးသြားခဲ့သလို...က်ေနာ္ကိုလဲေသၿပီထင္ထားခဲ့ေပမယ့္.
.က်ေနာ္ကေတာ့ကံေကာင္းစြာေျပာရမလား..!!
ကံဆိုးတယ္ပဲေျပာရမလား...ေသရာပါဒဏ္ရာေတြနဲ႔အတူအသက္႐ွင္ေနခဲ့တယ္..။
"ေဒၚေလး..ႏိုးေနၿပီလား"
အိမ္အေပါက္ဝမွာရပ္ကာက်ေနာ္ျပန္အလာကိုေမ်ွာ္ေနပံုရတဲ့..က်ေနာ္ရဲ႕ေဒၚေလး
မိဘေတြဆံုးၿပီးကထဲက်ေနာ္တို႔ကိုဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ..အဆင္မေျပမႈေတြၾကားကႀကီးျပင္းေအာင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့တဲ့
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕တဦးတည္းေသာေဆြမ်ိဳး...။
"ေအး...မင္းလမ္းသြားေလ်ွာက္ေနတာလား
မင္းhyungသိရင္ဆူခံရအုန္းမယ္.."
ေဒၚေလးကိုျပံဳးျပလိုက္ၿပီးေခါင္းစြပ္ကိုခြၽတ္ကာ
.မနက္စာျပင္ဆင္ဖို႔မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထြက္လာေတာ့...
"Jinေလး..ေဒၚေလး
မနက္စာျပင္ၿပီးၿပီ
မင္းအစ္ကိုကိုသာသြားႏိုးလိုက္.....ညကညစာေတာင္စားခဲ့ရဲ႕လားမသိဘူး...မနက္၂နာရီမွျပန္လာတယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့..က်ေနာ္သြားႏိုးလိုက္ပါ့မယ္"
အေပၚထပ္ထပ္ခိုးေလးကhyungအခန္းကိုတက္လာလိုက္ေတာ့..ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ...seokji hyung
က်ေနာ္နဲ႔hyungကအမႊာေတြဆိုေပမယ့္
...hyungကအျပစ္ေျပာစရာမ႐ွိေလာက္ေခ်ာေမာသေလာက္...က်ေနာ္ကေတာ့..မ်က္ႏွာတျခမ္းလံုးတြင္႐ွိေနေသာ
အမာရြတ္မ်ား.ႏွင့္အက်ည္းတန္စြာ...။
