The life is brutal: Shut up!

5.

Mój pies był ukochany, zawsze mnie rozumiał, wprowadzałam go na pole i do lasu. Las był jedynym miejscem gdzie mogłam zapomnieć o wszystkim, a było wiele sytuacji  o których chciałabym zapomnieć, takie jak dom, szkoła, w sumie to prawie wszystko męczyło mnie. Miałam ochotę z tym skończyć, ale nie byłam do końca tego pewna. Nie chciałam zrobić czegoś, czego później bym żałowała.

Po pewnym czasie to wszystko mnie już przerosło, chociaż wspierał mnie Dankan, czyli "mój ideał" to czułam, że czas zakończyć to. Nie miałam po co żyć. Dankan był moim przyjacielem, a nie chłopakiem, chciałam mu powiedzieć, że go kocham ale nie miałam odwagi.

Nadchodziły moje osiemnaste urodziny.
-Ahh, jak ten czas szybko mija -pomyślałam -Trzeba to jakoś uczcić!
Postanowiłam, że zorganizuje imprezę dla całej szkoły (szkoła nie była duża, ponieważ znajdowała się obok małej wsi). To był dość szalone, patrząc na to jak mnie ocenia szkoła. Wymieniać można było długo:
Brzydka, gruba, śmierdząca
Padały tez przezwisko takie jak:
Szmata, puszczalska, dziwka i inne. Nie wiem skąd się wzięły takie przezwiska. Nie puszczałam się przecież. Ale wracając do imprezy, to chciałam ją zorganizować w klubie nocnym w mieście oddalonym od wsi o pięć dziesiąt kilometrów. Wyobrażałam już ją sobie...
Byłyby przekąski i drinki, zespoły po kolei grały by same hity. Była by luźna atmosfera, a goście bawili by się wspaniale. Myślałam, że może po takiej imprezie ktoś by mnie polubił.

Wszystko było idealnie zaplanowane, tylko pieniędzy brakowało. Musiałam coś wykombinować do urodzin.
-Mój ojciec nie ma hajsu -pomyślałam- jeśli pożycze to nie będę miała jak oddać, pozostaje mi zarobić, albo ukraść. Nie wiedziałam czy zdążę zarobić, chyba nie dałabym rady. Zostało ukraść, ale co i gdzie? -Rozmyślałam długo...

Najbardziej opłacało by się okraść uczniów, ponieważ będzie łatwiej. Kompletnie nie wiedziałam za co się zabrać. Ale mam nadzieje, że mi się uda...