Το τέλος μας.

Κεφαλαιο 5

Τα τρεμάμενα χέρια μου πιάνουν τον φάκελο που κρυφά μου φωνάζει να μην τον ανοίξω, να τον πετάξω καλύτερα, ή να τον κάψω για να μην την θυμάμαι εκείνη την μέρα.

Σιγουρεύομαι ότι βρίσκονται όλοι τους ακόμα στην αποθήκη και ξανά κάθομαι οκλαδόν στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι μου.

Ξέρω ότι είναι κακή ιδέα να διαβάσω για άλλη μια φορά το γράμμα αλλά το σώμα μου λειτουργεί πιο γρήγορα από το μυαλό μου και τα χέρια μου ξεδιπλώνουν ήδη το χαρτί μέσα στον φάκελο.

Τα γράμματα του είναι πυκνά σε όλο το χαρτί και διακρίνω ακόμα και μετά από τόσα χρόνια τις μουτζούρες για κάθε φορά που έκανε κάποια λάθος από τη βιασύνη του.

Γλυκιά μου,

Γνωρίζοντας ότι δεν έχω καμία απολύτως δικαιολογία, και ξέροντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με ακούσεις, σου γράφω σε αυτό το χαρτί όλα αυτά που θα ήθελα να ξέρεις πριν πάρεις την απόφαση -που μάλλον έχει παρθεί ήδη και δεν θα είναι καθόλου υπέρ μου· υπέρ μας.

Ξεκινάω όσο πιο γρήγορα μπορώ με σκοπό να μην σπαταλάω άλλο τον χρόνο σου.

Δεν θα μπορούσα να αρνηθώ ότι όσα χρόνια γνωριζόμαστε σου έχω φερθεί απαίσια, σε έχω υποτιμήσει, και ήσουν κατά κάποιον τρόπο το δεδομένο μου, αυτή που δεν θα με αφήσει ποτέ, την ίδια στιγμή που εσύ είσαι ο,τι πιο σωστό και ειλικρινές έχω.

Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να απαριθμήσω την συμπεριφορά μου για να νιώσεις άσχημα ή να σου θυμίσω πόσο απαίσια φέρομαι. Αντίθετα, θέλω να σου πω ότι θα δεχτώ όποια απόφαση και αν πάρεις, και θα έχεις απόλυτο δίκιο αν θελήσεις να με αφήσεις εδώ και τώρα, δεδομένου όσων έχεις υποστεί εξαιτίας μου.