Τα ματια μου πεφτουν σε ενα κουτι, που ηδη ξερω τι εχει μεσα... Οταν το ανοιγω, βλεπω ενα CD και τρια βιβλια από την σειρά 'Harry Potter'. Στην αρχη του πρωτου βιβλιου εχει και μια αφιερωση:
''Στο πιο ξενερωτο κοριτσι, για να ξεχωριζει τα πραγματικά ωραία βιβλία.. <3 ''
Εκεινη τη μερα που μου τα ειχε δωσει, ειχαμε περασει ολο το Σαββατοκυριακο στο δωματιο του.. Οι γονεις του ελειπαν, και ημασταν μονοι μας... Ημουν 16 χρονων τοτε... Μολις μια εβδομαδα που ημασταν ξανα μαζι.. Τα πηγαιναμε τελεια εξι μερες...
«Ξερεις οτι δεν μου αρέσουν αυτά τα βιβλία.. θα πρεπει να σταματήσεις να το προσπαθείς.» γελάω καθώς κουλουριάζομαι στο στέρνο του.
«Δεν τα μπορω άλλο τα άθλια, βαρετά, ψεύτικα ρομάντζο που διαβαζεις. Και αυτές οι ταινίες, ποσό στημένες Θεέ μου... Τοσο κλισέ, που ξερω παντα τι θα γίνει: παντα νικά η αγαπη και μπλα μπλα μπλα, αηδίες..» απαντάει για άλλη μια φορά ενοχλημένος από το γουστο μου στις ταινίες και στα βιβλία.
Φυσικά, εκείνος ήταν παντα πιο ρεαλιστής. Σκότωνε τον ρομαντισμό που τόσες ταινίες προσπαθούσαν να χτίσουν στο μυαλό των κορτιτσιών, δεν άντεχε τις στημένες ιστοριες αγάπης. Για την ακρίβεια γενικά δεν άντεχε τις ιστοριες αγάπης.
~Και τι είμαστε εμείς τότε Αποστόλη? Τι κάνουμε μαζι;~
~Είμαστε δυο παιδιά που δεν μπορούν να περάσουν πολλές ώρες χώρια. Αυτό.~
Αυτο απαντούσε παντα, και αυτό ήταν που με τσακιζε..
Ίσως αυτό μας διέλυσε: η περιφάνειά του· παντα πιο σημαντική από όλα..
«Άμα ποτε ζήσουμε μαζι, τι ταινίες θα βλεπουμε;»
KAMU SEDANG MEMBACA
Το τέλος μας.
Fiksi RemajaΕκείνη του ζήτησε να μην την πλησιάσει, εκείνος της υποσχέθηκε πως θα είναι κοντά της.. Εκείνη του ζήτησε να μην την πληγώσει, εκείνος την έπεισε ότι οι πληγωμένοι πάντα νικούν.. Εκείνη του ζήτησε να της πει μια ιστορία για δυο ανθρώπους που αγαπήθη...
