სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ

ქალაქ-მუზეუმის ნახაზები

ჯეკი და სკოტი მთიდან ნელა-ნელა მოსეირნობდნენ.

-ჯეკ ძმაო როგორ ხარ?(სკოტი)

-კარგად.  შენ რომ არა არ ვიცი რა მოხდებოდა. (ჯეკი)

-აბა მეგობრები რისთვის ვართ. ერთმანეთს მხარში უნდა ამოვუდგეთ. (სკოტი)

-კარგი. შენი აზრით სად უნდა ვეძებოთ ინფორმაცია? (ჯეკი)

-არ ვიცი. იქიდან გამომდინარე რომ ამ ამბავის შესახებ მხოლოდ საიდუმლო საცავში არსებულ წიგნში იყო ცნობები არამგონია ჩვეულებრივ ბიბლიოთეკებში იყოს რამე.(სკოტი)

- მაშინ ჯობია ის წიგნი კიდევ ერთხელ გადავიკითხოთ. (ჯეკი)

-რა პრობლემაა. ახლა თითოეულ დეტალს, თითოეულ ნიუანსს კარგად უნდა დავაკვირდეთ. შეიძლება პატარა შტრიხმაც კი საჭირო ინფორმაცია მოგვაწოდოს. (სკოტი)

-კარგი. მაგრამ დღეს არა.  მინდა დედასთან ვიყო. ასეთ რთულ ვითარებაში გამოვოქეცი და მარტო დავტოვე.(ჯეკი)

-კარგი ძმაო. მე მაინც გადავიკითხავ. იქნებ რამე ვიპოვო.(სკოტი)

ქალაქში მისვლისას ჯეკი სახლში, დედასთან წავიდა. დედას მისძინებოდა. ეტყობოდა რომ ისიც განიცდიდა ქმრის სიმარტოვეს. ტირილისგან თვალები დასიებოდა. ჯემა დედას აკოცა გვერძე მიწვა და ჩაეხუტა. აგრძნობინა რომ შვილი მასთან იყო. სკოტიც სახლში მივიდა.მას ხომ უამრავი საქმე ჰქონდა. მას იმ წიგნში რამე გამოსადეგი უნდა ეპოავა.

გათენდა. მზე ამოვიდა. ქალაქის თითოეულ ოჯახში მზადება იყო. ზოგი სამსახურისთვის, ზოგი სკოლისთვის ზოგიც კი სამეურნეო საქმიანობის გასაკეთებლად ემზადებოდა.ყველას ეზარებოდა დილით ადრე ადგომა. სკოტს და ჯეკს მთელი ღამე არ მოუხუჭავთ თვალი. დედა მეზობელთან გავიდა საჭორაოდ.სკოლის ბოლო დღე იყო და ბიჭები სახლში დარჩნენ.სკოტიც მალევე მოვიდა ჯეკთან.კარზე დააკაკუნა.ჯეკმაც ბევრი არ ალოდინა.გააღო კაი და რას ხედავს. სკოტს გულში ჩაეკრა წიგნი და თავდახრილი იდგა.თითქოს რაღაცის ერიდებოდა. ჯეკს არც კი მიესალმა.