სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ

ურთულესი გზა ქვის კარიბჭემდე

ბიჭებმა გადაწყვიტეს ქვის კარიბჭესთან წასვლა.

-ქვის კარიბჭესთან?(სკოტი)

-კი ქვის კარიბჭესთან.(ჯეკი)

-მაგრამ იქ რა გვინდა?(სკოტი)

-როგორ თუ რა გვინდა. დაგავიწყდა რის გაკეთებას ვაპირებთ?(ჯეკი)

-არა ძმაო, მაგას არ ვგულისხმობდი.(სკოტი)

-საკვები მოვიმარაგოთ და წავიდეთ.დროის დაკარგვა არ შეიძლება.(ჯეკი)

-მაგრამ ჯეკ,(სკოტი)

-რა ხდება სკოტ, წამოსვლა აღარ გინდა?(ჯეკი)

-ეგ რა შუაშია.კარიბჭის გაღებას როგორ აპირებ. ან რომ გააღო , იქნებ ჩონჩხებმა გაიგონ და შურის საძიებლად გამოვარდნენ. სულსწრაფი ნუ იქნები ჯეკ.(სკოტი)

-არაფერი მოხდება. (ჯეკი)

-ჩვენ გეგმა გვჭირდება ,თანაც აუცილებლად. შენ რა გგონია, ჩონჩხები ასე უბრალოდ ისხდებიან და დაელოდებიან როგორ ამოხოცავ მათ?(სკოტი)

-მართალი ხარ. ჩვენ გეგმა გვჭირდება.(ჯეკი)

-მოდი წავიდეთ და ის მთა საგულდაგულოდ შევამოწმოთ და დასამალი ადგილები გავაკეთოთ. იმ სემთხვევაში თუ გამოგვეკიდებიან.(სკოტი)

-კარგი. მთელი დღე შეგვიძლია იქ დარჩენა. სკოლა ხელს აღარ შეგვიშლის. წავიღოთ საჭმელი და მთელი დღე იქ დავრჩეთ.(ჯეკი) 

-კარგი ახლა წავალ. კარგად გამოვიძინოთ. (სკოტი)

-კარგად ძმა.(ჯეკი)

ჯეკმა ნახაზები საგულდაგულოდ გადამალა, მეგობარი გააცილა და დააძინებლად ისევ ოთახში დაბრუნდა.

დილით ორივე ბიჭმა ადრე გაიგვიძა. მთლი დღის საჭმელი მოიმარაგეს და მთისკენ გასწიეს მათი ტრანპორტით ველოსიპედებით. დაახლოებით 35 წუთში იმ ადგილამდე მივიდნენ საიდანაც პირველად შეამჩნიეს მოჩუქურთმებული კარიბჭე. ერთი წუთით შეისვენეს და გზას გაუდგნენ. დაახლოებით ნახევარი საათის შემდეგ სუსტი თავბრუსხვეევა იგრძნეს, მაგრამ ამან ხელი მაინც არ შეუშალათ. რაც უფრო უახლოვდებოდნენ კარიბჭეს ტავბრუსხვევა იზრდებოდა. აქედან გამომდინარე მათ ვეღარ შეზლეს გზის ველოსიპედებით გაგრძელება. ამიტომ ფეხით გააგრძელეს გზა.  კარიბჭემდე სუ რაგაც 250 მეტრი იყო დარცენილი. მაგია აქ ძალიან ძლიერი იყო. ჯეკს და სკოტს ზიზღის და სიბრაზის გრძნობა გაუჩნდათ. ცდილობდნენ გამკლავებას მაგრამ რაც უფრო ეწინაარმდეგებოდნენ მით უფრო ძლიერდებოდა ეს გრძნობები. ტვინი ისე აერიათ ერთმანეთის დახოცვა მოუნდათ. ამასთან ერთად თავს შეუძლოდ გრძნობდნენ.როცა ეს გრძნობები ქრებოდა ცივი ოფლი ასხავდათ, თვალები ისე ჩაუსისხლიანდებოდათ თითქოს სისიხლით აევსოთ.ამასთან ერთად ისეთი გრძნობა ჰქონდათ თითქოს თავი გაუსკდებოდათ.ეს გრძნობები ერთმანეთს ენაცვლებოდათ.

-ხომ არ ჯობია უკან დავბრუნდეთ?(სკოტი)

-აზრი აღარ აქვს. დიდი მანძილი გამოვიარეთ უკვე.(ჯეკი)

-მაშინ ისღა დაგვრჩენია გზა გავაგრძელოთ.(სკოტი)

ასე კიდევ რამდენიმე მეტრი გაიარეს, დაუძლურებისგან მუხლებზე დაეცნენდა ჰოი საოცრებავ. ყველა ის მტანჯველი გრძნობა გაქრა რაც ამდენი ხანი ტანჯავდათ. ბიჭებს ერთდროულად გაუხარდათ და გაუკვირდათ. ჯერ სიხარულისგან ერთმანეთს გადაეხვივნენ. გაეხარდათ რომ ეს ურთულესი დაბრკოლება გადალახეს. როგორც აღმოჩნდა ქვის კარიბჭის 200 მეტრის რადიუსში აღარ მოქმედებდა მაგია. ეს წიგნში საერთოდ არ იყო ნახსენები რამაც ბიჭები ამ ამბის სისწირეში დააეჭვა. ისინი შემოტრიალდნენ გზის გასაგრძელებლად და ორივემ გაკვირვებისგან პირები დააღეს. მათ წინ უზარმაზარი ქვის კარიბჭე იყო აღმართული.