SON NEFESTE AŞK

7. Bölüm// Boş Vermek...

SON NEFESTE AŞK || 7. BÖLÜM||

// Boş vermek... //

“Kapat gözlerini.” Dedi Kıvanç. Umut onun dediğini yapmayınca, bir çift mavi mücevher kutusu kapatırmış gibi, özenle ellerini göz kapaklarına koyup onları kapanmaya zorladı bu kez genç adam.

Umut gözlerini kapatmıştı ama konuşmaktan geri durmadı. “Sen ne yapacaksın?” diye sorduğunda Kıvanç çoktan onun yatağının karşısındaki koltuğa uzanmıştı.

“Uyuyacağım.” Dedi. Umut onun gideceğinden korkup gözlerini aniden açtığında karşısında gördüğü manzaraya şaşırıp, “Burada mı?” diye sordu.

Kıvanç’ın cevap vermek yerine kaşlarını çattığını görünce nedenini anlayıp sımsıkı yumdu gözlerini. Ama hala aynı pozisyonda durmuş bekliyordu.

“Bir sakıncası mı var?”

Umut buna ne diyeceğini bilemiyordu. Aslında bugün hiçbir şeye söyleyecek sözü yoktu. Sanki hayatına bir pencereden tanık oluyordu. Uyandığı andan beri bir rüyanın içinde gibiydi. Hatta rüya olmadığından bile emin olamıyordu. Ya komadayken gördüğü uzun bir rüyaysa bu? Başını yastığına koyduğunda elleri istemsizce dudaklarına gitti. Hayır! Bu bir rüya değildi ama rüya kadar güzeldi. Kıvanç onu öptükten sonra hiçbir şey söylemesine izin vermemişti.

Umut, Kıvanç’ın onu öpmesinden sonra bir şeyler söylemek istemişti ama o izin vermeyerek parmağını dudağının üzerine koyup susturmuştu kızı. Ardından onu üşümemesi için tekrar odaya getirip yatağına yatırmış, ardından da kendisi koltukta uyumaya gitmişti.

“Aslında var.” Dedi Umut. Hala gözleri kapalı yatıyordu.

“Ne var?” diye sordu Kıvanç. Az önce sorduğu soruyu unutmuştu besbelli.

“Bir sorun var.”

“Nedir?” Umut dudağını ısırdı. Söyleyeceklerinden pişman olmamayı umarak;

“Sorun kanepemde uyuman.” Dedi. Kıvanç yattığı yerden doğrularak, “Haklısın. Ben sadece bana ihtiyacın olabileceğini düşünmüştüm ama yalnız kalıp dinlenmen gerek,” dediğinde ceketini eline almış, odasına gitmek üzere kapıya yönelmişti.

Umut, aceleyle “Kıvanç!” dedi. Gitmesi için söylememişti bunu ama Kıvanç onu yanlış anlamıştı.

“Efendim.”

“Sorun kanepemde uyuman odamda olman değil.” Diyerek lafı geveleyen Umut ne istediğini söylemeye çekindiği için lafı dolandırıyordu.

“Umut başında mı beklememi istiyorsun?” diye soran Kıvanç yatağın yanına kadar gelmişti. Umut artık sinirlenerek gözlerini açıp, “Hayır Kıvanç! Yatağım iki kişi için yeterli yere sahip. Yani... Madem bu gece misafirim olacaksın, o halde seni rahat ettirmem gerek... Yani kanepede uyumana izin veremem. Bir yerlerin tutulursa kötü bir ev sahibi olduğumu düşünürsün ve ben bunu hiç istemem. Gerçekten.”