4+1 BAŞLANGIÇ 'İLKİM'

4+1 BAŞLANGIÇ 'İLKİM' / 4

EYLEM DEMİR...
O kadar çok yorulmuştum ki tek tutunduğum dal olarak arkadaşlarım ve biricik abim kalmıştı. Ne umut,ne sevgi, ne mutluluk,ne güven, en önemlisi de aşk yoktu bende. Bitmişti. Çünkü benim ilk aşkım babamdı. O da beni reddedince yaşayan bir ölü olmuştum.

Saate baktım, 00.07 idi. Nerede kaldı bu aracın sahibi ya. Garajın önünde taksi durdu. İçeriye birisi girdi. Bana bakmadan Memo'ya seslendi.
"Şişşt! Çocuk! Ustan nerde?" Elimin tersi ile alnımı kaşıdım ve yaklaştım.
"Benim!" Uzaylıymışım gibi baktı. "Ne oldu beğenemedin mi?" Tek kaşımı kaldırdım. "Yok ustam ne haddime." Arabasına yaklaştı. "İşi bitti galiba?" Bir saniye ben bu simayı tanıyordum. Tabi ya! Rufless Savaşı'nda Alya ile bizi takip edip yeri öpmemize neden olan hatta ve hatta babamın bana bağırmasının tek nedeni olan çocuktu. Babam gelince ona 'Kızınız çok saygısız!' demişti. Kolundan tutup kendime çevirdim ve suratına okmalısından tam elmacık kemiğine denk gelecek şekilde yumruk attım. Sarsılıp arabasına yaslandı. İki,üç tane de karnına geçirdim. Tek kaşım havada öylece baktım.

"Kızım manyak,arıza falan mısın?" Hala arabasına yaslıydı. "Ulan puşt! Senin yüzünden bugün hayatım trilyonuncu kez mahvoldu lan!" Bana döndü. " Ben ne yaptım lan?" Sinirle baktım. " Ben ne yaptım mı! Oğlum bugün babama 'Sizin kızınız çok saygısız!' diyende eben miydi?" Karşıma dikildi. Boyu benden bayağı uzundu ama şuan buna takılmadım.

" Ha sen o kızsın! Şimdi hatırladım." Sırıttı. "Ne sırıtıyosun lan?" Alayla bana baktı. "O an ki suratını düşününce..." Hala sırıtıyordu. Şuan bak ya! Katzampara. Omzuna yumruk attım "Sırıtma" güldü. Bir tane daha attım "Gülme!" "Her neyse." arabasına atladı. "Her neyse?" başını salladı. Görürsün şimdi
"Memo! Benim yavruyu getirsene!" Adam da saf saf dinliyordu. Ay yavrumu anahtar zannetti galiba. Memo elindeki baltayı bana uzattı. Adamın bir şey demesine izin vermeden hızla geçirdim ve baltalamaya başladım. Arabadan indi ve koşarak tamirhaneden uzaklaştı. Bir baltaya bir arabaya bir de Memo'ya baktım. Baltayı yere bıraktım.
" Usta korkmalımıyım senden?" direğin arkasına iyice sindi.
Yok Memo abinle aramızda bir mesele var. Memo 14 yaşındaydı tamı tamına 2 yıldır benimle çalışıyordu. Büyüyünce aynı bizim gibi hem korkusuz hem asi hem de araba tamircisi olmak istiyordu. İdol olduk yani. Direğin arkasından çıktı. " Hadi eve,geç oldu."kafasını salladı. evleri tamirhanenin üstündeki apartmanın 2 katıydı. Burası da zaten onlarındı. Her ay kira ödüyorduk. Annesi Halime Abla 'Boş boş duracağına bir şeyler öğrensin.' deyince çırak olarak aldık biz de.
Memo gidince telefonumu elime aldım. En son aramalardaki numarayı kaydettim ve mesaj attım.
Gönderilen: Kart Zampara
Sabah arabanı da al çık git hayatımdan.
Bir bardak çay doldurdum. Mesaj sesi geldi. Şifreyi girdim ve mesajlara baktım.
Gönderen: Kart Zampara
Emredersin Usta. Karşında boynum kıldan ince. Yumrukların hesabınıda unuttum sanma USTA!
Bir kahkaha çıktı ağızımdan. Bu sefer de rehbere girdim. 'Chef' yazısının üzerine tıkladım. 5. çalıştan sonra açtı.
"Ha söyle?" uyuyordu galiba.
"Bu gece gelmeyeceğim eve." Berjer koltuğa oturdum.
"Niye lan?"
"Tamir ettiğim arabayı parçalara böldüm."
Arabaya baktım. Camı parçalanmıştı, kaportası yamuktu ve yarılmıştı. Ne yapmışım lan böyle?
"Ne yaptın yine?" Olayları kısaca anlattım.
"Böyle yani Alya."
"Mobilya şirketini ayarladın mı?" Alnımı kaşıdım.
"Hı hı sabah 6'da gelecekler ona göre." "Tamam, kapat ben uyuyacağım!"
"İyi,uyu be!" Telefonu kapattım.
Kollarımı arkaya doğru esnettim. Arabanın yanına gittim.
"Hadi senin babana hazırlayalım!" dedim.
Gazamız mübarek olsun.