Zawgyi:
ေ႐ွ႕မွာအဂၤလိပ္ဆရာမကအာေပါင္အာရင္းသန္သန္စာေတြသင္ေနခ်ိန္။ရိေပၚနားထဲၾကားေနတာကဆရာမေျပာသမ်ွဝူးဝူးဝါးဝါးပဲျဖစ္ေနတယ္။
စာအုပ္ကိုေခါင္းဝင္မတတ္ငံုၾကည့္ေနတဲ့ရိေပၚမ်က္လံုးကဖြင့္တခ်က္မဖြင့္တခ်က္။ျပဴးျပဲၿပီးေသခ်ာၾကည့္ေနေပမဲ့လည္းေဝဝါးေနတာပဲ။ကမၻာေပၚမွာအေလးဆံုးကမ်က္ခြံဆိုတဲ့အဆိုကိုရိေပၚကအိပ္ငိုက္ၿပီဆိုလက္ခံေနၾက။လက္တဖက္ကေခါင္းကိုေထာက္ရင္းမ်က္လံုးတို႔အတင္းဖြင့္ထားေပမဲ့ဒံုရင္းကဒံုရင္းပဲ။
ဆရာမေက်ာခိုင္းသြားတာနဲ႔ေဘးနားကယီြပင္းကိုလက္လွမ္းကုတ္ၿပီးစာအုပ္ေပၚစာေရးျပလိုက္တယ္။နားထင္ကိုဆတ္ခနဲလာေတာက္တာေၾကာင့္အီဆိမ့္ကာအိပ္ခ်င္စိတ္နည္းနည္းေျပသြားေပမဲ့ခဏတြင္းအျမင္အာရံုကျပန္ဝါးလာတယ္။
တီခနဲစူး႐ွစြာျမည္လာတဲ့အသံအဆံုးရိေပၚခံုေပၚကိုဝုန္းခနဲေမွာက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ဆရာမကိုလည္းထမႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"အား!!!!"
ဘုန္းခနဲအသံႏွစ္ခ်က္နဲ႔အတူရီေဝငိုက္မ်ဥ္းေနတဲ့ရိေပၚရဲ႕ေအာ္သံကေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္။
"ေက်ာင္းေရာက္တည္းကတမနက္လံုးေသေနတာ။အခုထိလည္းမထေသးဘူး"
လက္ကိုတဖတ္ဖတ္ခါရင္ဆရာႀကီးဆိုဒ္ဖမ္းကာေျပာေနတဲ့ေဟာက္ရႊမ္းကရိေပၚေဘးမွာ။တခီြခီြနဲ႔ရီေနတဲ့ယီြပင္းကလြဲရင္တခန္းလံုးကသူ႔တို႔ဟာသူတို႔အံုးအံုးႂကြေနၾကတယ္။တခ်ဳိ့ဟိုက္ပါအထီးေတြအမေတြကေတာ့ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းမွာေလးလက္မေလာက္ထူမဲ့မ်က္ႏွာႀကီးေတြတပင့္ပင့္နဲ႔စာအုပ္နဲ႔ညားေနၾကတုန္းပဲ။ဒီလိုဆရာမေတြမဝင္တဲ့အခ်ိန္ေတာင္မွ...
"ေသမလို႔လာ႐ိုက္ေနတာလား...မေအေဘးရဲ႕"
ေဒါသေတြကိုျမဳိခ်ရင္းရိေပၚအသံကခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္။
အိပ္ေနတာကိုအဲ့လိုလာႏိႈးတာအေသမုန္းတာ။တျခားသူသာဆိုရိေပၚမ်က္ခြက္ခ်ည္းလွိမ့္ထိုးၿပီးေလာက္မွာ။အခုေတာင္ျပီတီတီမ်က္နွာကိုျကည့္ျပီးေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုခ်င္စိတ္ကတဖြားဖြား။
