အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္စီးလာေသာစက္ဘီးတစ္စီး။လမ္းေၾကာင္းတည့္တည့္တြင္သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္႐ွိေသာ္လည္းအ႐ွိန္ေလ်ာ့မသြားသည့္အျပင္ပို၍ျမန္လာသည္ဟုထင္ရသည္။
ဤသည္မွာByunေရာက္လာေစရန္ Chanyeolဥာဏ္ဆင္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ေတာ္သင့္ၿပီPark Chan"
ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ႐ွိပါပဲရပ္တန္႔သြားေသာစက္ဘီးႏွင့္အတူအက်ႌေကာ္လံကေနဆြဲမ,ခံထားရေသာChanyeolသည္လည္းနတ္သားငယ္Byunရဲ႕လက္ထဲ၌ရက္ကန္ရက္ကန္ျဖစ္ေနသည္။
"က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုႏိုင္သားပဲ"
"ငါကဘာလို႔မႏိုင္ရမွာလဲ"
"ဒီေလာက္ပိစိေလးကိုးဗ် က်ေနာ့္ကိုႏိုင္ေတာ့အ့ံျသတာေပါ့"
အႏၱရာယ္ျဖစ္မွေရာက္လာတတ္ေသာByunရဲ့အက်င့္ကိုသိသည့္Park Chanသည္ ယခုလိုနည္းလမ္းသံုး၍ေခၚကာသူ႔ရဲ့Byunကိုထပ္မံစ,ေနာက္ေနျပန္သည္။
"Park Chan Yeol"
Byunအသံမာမာနဲ႔ေဟာက္လိုက္ေသာအခါChanyeolကုန္းျမင့္ေလးေပၚေျပးတက္သြားသည္။ေျခေဆာင့္သြားတာေၾကာင့္ဒီကေလးစိတ္ဆိုးသြားမွန္းByunသိသည္။သို႔ေပမယ့္မတတ္ႏိုင္။
လူေကာင္ေသးတိုင္း ရြယ္တူလိုသေဘာထားကာစ,ေနာက္ေနတာကိုByunမႀကိဳက္ပါ။
Byunလည္းကုန္းျမင့္ေပၚတက္လာၿပီးChanyeolနဲ႔အနည္းငယ္ခြာကာထိုင္ခ်လိုက္သည္။
Byunႏွင့္Chanyeolေရာက္ေနသည္မွာChanyeolေနထိုင္သည့္ကြန္ဒိုအနီးမွာ႐ွိသည့္ကုန္းေျမေလးတစ္ခု။
အတန္သင့္ျမင့္ေသာကုန္းျဖစ္တာေၾကာင့္အစြန္းပိုင္းနဲ႔ခြာကာထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။
Byun
႐ုတ္တရက္ေျခေထာက္ေပၚကေလးလံမႈကိုခံစားရတာေၾကာင့္ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့Park Chanေလးကသူ႔ေပါင္ကိုေခါင္းခုအိပ္ေနၿပီးသူ႔ကိုစူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ဘာမဟုတ္တဲ့13ႏွစ္သားေလးရဲ႕အၾကည့္ကို႐ွက္သလိုရြံ႕သလိုခံစားေနရသည္ေၾကာင့္Byunကိုယ့္ကိုယ္ကိုမေက်နပ္။
"Wae?ဘာၾကည့္တာလဲ"
"က်ေနာ္ခဗ်ားကိုလြမ္းေနတာ"
ပန္းေရာင္သမ္းသြားတဲ့ပါးျပင္ေလးကိုChanyeolျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ပါေသးသည္။
