Violet [1.2]

Bölüm 2: İyi Haber

Veronica, Jason kapıda iki ağır valizle boğuşurken gülümsedi. "Tatlım, ben geldim."

Kadın gülerek adama sarılmak için koştu. "Benim için çok özelsin." diyerek adamı öptü. "İyi vakit geçirdin mi?"

Önündeki kapıyı kapatıp valizleri duvara dayadı. "Elbette geçirdim. Sen ve Violet iyi vakit geçirdiniz mi peki?"

Veronica elini karnına yerleştirdi. "Biz her zaman iyi vakit geçiririz. Ona ilk tanıştığımız zamanı anlattım."

Jason gözlerini devirdi. "Aman Tanrım." İkisi de güldü. Veronica mutfağa yönelip adama bir şeyler yemek isteyip istemediğini sordu. Jason kafasını salladı. Hala Hardy's'te yedikleriyle tıka basa doluydu. Tek isteği valizlerini boşaltıp kız arkadaşıyla rahatlamaktı.

Her şey yerli yerine konulduğunda Veronica Jason'ı konuşmak için yatak odasına çağırdı. İki gece öncesindeki eğlence düşüncesi aklına geldiğinde içi korkuyla doldu. Kalbi hızla atarken odaya girdi. "Tatlım, baksana!" Veronica mailden çıkarttığı iki kağıdı havada tutuyordu. "Çalışmalarım İtalya Vice'da kabul edildi! Benim iznimle, İtalya'daki en meşhur sanat müzelerinin birinde halka açık alanda eserimi sergilemek istediler. Bu cumartesi."

Jason olayın kendi olayıyla ilgili olmamasının rahatlığıyla yatağın yanında koltuğa oturdu. Aynı zamanda hem gurur duyuyor hem de suçluluk hissediyordu. Kadına sarıldı. "Bu muhteşem bir şey."

Kadın yavaşça diğer kağıdı havaya kaldırdı. "Bu da onlardan gelen bir teklif. Oradaki okul masraflarımı ve zamanımızı en iyi sanatçılarla birlikte geçirmek için para ödeyecekler."

Jason kaşlarını çattı. "Şey, İtalya'ya gidemeyiz, bebeğim."

Veronica ona zayıf bir gülümseme gönderdi. "Biliyorum ama bu hayatımın fırsatı.  Bir çok insan bu şansa sahip değil ve ben de buna hayır diyemem. Sen der miydin?"

Jason kadının yüzüne zoraki bakıyordu. "Ne kadar kalacaksın orada?"

"Üç yıl." dedi. "Ama bebeği burada doğuracağım. Bebek doğmadan önce üç aylığına geri dönmeme izin vereceklerini söylediler. O zamana kadar online sınıflarda ders alacağım." dedi kollarını ona sıkıca sararak. "Biliyorum bu biraz ani oldu ama sonunda ayallerim gerçekleşiyor."

O an, Jason kısa bir süre kız arkadaşını kıskandığını hissetti. Kendi resimlerinin Veronicalarınınki kadar iyi değildi ama o da bu tür özel fırsatlar elde etmesini diledi. Yüzündeki zoraki bir gülümseme oluştu. "Anlıyorum." dedi kısık bir sesle. "Peki ya daire?"

"Bunu ailenle konuşacağız. Belki bu süre zarfında onlarla birlikte kalabilirsin." Ellerini adamın dizlerinden kaldırdı. "Biraz para biriktirmek için."

Jason iç çekti. "Sanırım." Tekrar ailesiyle birlikte yaşamak istemiyordu. Onun sanatçı olmasını desteklemiyorlardı. Nitekim, dinleriyle ilgili olmadığı sürece sanattan nefret ederlerdi. Harmonlar her zaman oğullarının kendilerinin inandığı gibi bir papaz olmasını istiyorlardı. Ama diğer taraftan da Jason papaz olmak istemiyordu. Ailesinin neden oğullarını olduğu gibi kabul etmediklerini ve sokaklarda ot çekmediği ve yiyecek çalmadığı için gurur duymadıklarını merak ediyordu.

"Ya da ikinci bir düşünce olarak, daha küçük bir yer bulmaya çalışırım." dedi.

Veronica "Emin misin?" diye sordu.

"Evet. Ailem şu an seçenekler arasında değil." Güldü. Veronica da gülerek ona sarıldı.

"Çok teşekkür ederim." dedi.

Kadını kendisine doğru çekti. "Pekala, sanırım uzun mesafe ilişkileri hakkında biraz kitap okumaya başlamamız lazım." dedi.

Veronica "Bundan daha sinir bozucu hale gelmek zorunda değilsin." dedi gülerek.

***

Ertesi gün Veronica geç uyandı. Saate baktı. Bire gelmişti. İnanamıyordu. Hayatında hiç bu kadar geç uyanmamıştı. Jason içeri girdi. "Günaydın, serseri."

Veronica kalkarak yatak başlığına uzandı. Konuşurarak hareket ederken diğer eli de havadaydı. "Ofisinden gelen çarpma sesleri beni tüm gece uyutmadı."

Jason da"Dün gece ofiste değildim. Sadece valizimi oraya bıraktım." diye cevap verdi.

Kadın şakaklarına masaj yapıyordu. "Eve köpek gibi bir şey getirdin mi? Gürültü yapan herhangi bir şey."

Jason omuz silkti. "Yooo. Senin için masada pankek ve sosis bıraktım biraz. Derse gitmem lazım şimdi. İşten sonra görüşürüz."

"Pekala, görüşürüz." dedi kadın.

***

Jason kapıdan içeri girerken "Sikeyim!" diye bağırıyordu. Veronica okuduğu Beklerken neyi ümit ediyorsun kitabını kenara bıraktı.

Adama doğru yaklaşırken "Ne oldu?" diye sordu.

"Bugün işten birkaç kişiyi çıkardılar. Aralarında ben de varım." Duvarı yumrukladı. "Sikeyim!"

"Jason, sakinleş biraz." dedi kadın. "Sen zeki birisin. Daha iyi bir işin olur."

Jason öfleyip duruyordu. "Şimdi de o kocakarının yanına geri dönmem zorundayım."

Veronica adamın sırtını sıvazladı. "Bu sadece geçici bir süreç, hayatım."

Jason kadından uzaklaşarak kendini koltuğa bıraktı. O da aynısını yaptı. "Pekala, ikimiz de toparlanmaya başlasak iyi olur." dedi. İçi huzursuzlukla dolmuştu. Ailesinin yanına geri taşınmak çok kötü olurdu ama en azından evin kendisine ait olan yerinde kalırdı ve onları fazla görmezdi.

Adama gülümsedi "Merak etme. Bir gün köşkte sadece sen, ben ve küçük Voletimiz olacak."

"Köşk?" güldü. "Sanki olacak da."

Kadın kafasını salladı. "Ciddiyim. Güzel şeyler olacak, hissediyorum. Her şey rayına oturacak." Başını adamın omzuna yasladı. "Hissediyorum."