HIT AND RUN (SEKAI-KAIHUN-CHANBAEK )

~WALLS COULD TALK ~

SEHUN

Para'nın tek güç olduğu bu zamanlarda. Yaşam adaleti değişmişti. Ve biz bunu çok erken öğrenmiştik. O zamanlar sadece çikolata almak için paraya ihtiyaç duyardım. Yüzümde siyahtan hiçbir iz yoktu temizdim, masum, yalanlara ihtiyaç duymazdım. Yalanlarla kendimi korumazdım.

Sanırım 6 yaşındaydım babam, ben ve kardeşim Chanyeol ile güzel bir kasabada yaşıyorduk. Orada kalpler sahiciydi. Gülüşler ise sıcak. Chanyeol benden 2 yaş büyüktü annemi hatırlıyordu. Annem beni doğurduktan sonra artık bize katlanamadığını söyleyip terk etmiş. Açıkçası hatırlamadığım biri için özlem duyamam ama bir kez olsun ona sarılmak isterdim.

O zamanlar en çok Chanyeol için endişeleniyordum ben küçükken benden nefret ediyordu. Bağırıyordu, arada dövüyordu. Annemizin dönmeyeceğini anlayana kadar devam etti. Ben de kendi başıma bir şeyler yapabilmeyi öğrendiğimde en çok Chanyeol'e sarıldım. Onu sevdim, annemi unutturmaya çalıştım. Acısını unutturmaya çalıştım çünkü yalnızdık. Babam bizimle pek ilgilenmezdi işe gider ve geç gelirdi sabah ta biz uyurken yok olurdu.

Chanyeol ondan başka insanlar ile konuşmamı sevmezdi. O yüzden çok arkadaşım yoktu. Şikayetçi değildim. 6 yaşıma geldiğimde her şey değişmişti babamız eve erken geliyor ve bize sürekli sessiz olmamız için bağırıyordu. Sürekli faturalara bakıp duruyordu. Chanyeol korkuyordu ondan bense sadece Chanyeol'ü korumaya çalışıyordum. 17 Şubat tarihine kadar.
O gün babam bizi kilise yetimhanesine vereceğini söylemişti ve biz daha itiraz edemeden eşyalarımızı toplayıp yetimhanenin önüne bırakmıştı. Yetimhane'nin tozlu merdivenlerinde oturup birbirimize sarılarak ağlamıştık.

Ortama alışması kolay olmuştu aynı odada kalıyor birbirimizden asla ayrılmıyorduk. Çok kötü bir yer değildi ama her yer gri'idi beyaz yoktu ve ben ilk o zaman beyazlığımın kaybolmaya başladığını anladım. Chanyeol bir süre sonra benimle konuşmamaya başladı yanlız takılıyordu, korkmaya başlamıştım. Bir gün arkadaşlarla oynamayı bitirip odaya döndüğümde Chanyeol un eşyaları ve kendisi yoktu. Sadece yatağımızda bir mektup vardı.

"  Ağlamayı kes bunlar zamanın izleri.
   Göğe çıkan yola rüşvet veremezsin.
   Buradan oldukça iyi görünüyorsun.
  Ama aslında iyi değilsin.
  Ağlamayı kes bunlar zamanın izleri
  Buradan kaçmalıyız.

   Her ne olursa olsun bir gün tekrar beraber olacağız Sehun sana söz veriyorum bu bir veda değil. Ve sakın şarkımızı unutma. "

Her gün bekledim. Her gece, her sabah şarkımızı söyledim. Eskiden o varken göremediğim korkunç şeyleri görmeye başlamıştım. Gri berbat bir renkti ne siyahtan kurulmuştu ne de beyaza kavuşmuştu. Ve benim umutlarım yıllar geçtikçe tükeniyordu. Babama ulaşmak istiyordum, Chanyeol'e sarılmak istiyordum.

12 sene geçmişti ve beni yetimhaneden atmışlardı sanırım tüm şansımı o gün tüketmiştim çünkü Chanyeol beni bulmuştu ve sanırım ben de siyah a kavuşmuştum.