Dışarıdaydık, parka doğru yürüyorduk.
Konuşmuyorduk, sadece birbirimizin elini tutuyorduk.
Ama konuşmamamıza rağmen her an iletişim içindeydik.
Bir abi-kardeş bağı...
Parka gelince bir bank bulup oturduk.
"Abim"
"Söyle gülüm"
"İyiki varsın"
Sarıldı bana, tabi ben de ona. Çok şey söylemek istiyordum ama kelimeler boğazımda düğümleniyordu... Sessizliği bozmak istemedim. Sadece gözlerimi kapatıp abimin kokusunu içime çektim. Belki de artık hiç çekemeyeceğim kokusunu...
Böyle düşünmek için erkendi tabi ama sonuçta bu bir gerçekti. Abim askere gidecekti, ve orada ilk önce Allah'a , sonra da birbirlerine emanet olacaklardı. Allah'a emanet olmak...
"Gezelim mi?" diye sordu abim.
"Yok ya eve gidelim." dedim.
Neden der gibi baktı bana. Bir şey demedim, diyemedim. Kalktık, eve doğru yürümeye başladık. Ama konuşmamız lâzımdı. Çünkü biz konuşmadığımız zaman, uzaklaşırdık birbirimizden. Ya da bana öyle gelirdi. Konuşmayınca özlerdim onu...
"Surat asmak yok ama.. Sen asker oluyorsun.."
Bana bakıp yine "koskocaman" gülümsedi. Yürürken koluna girdim. Başımı da hafif omzuna yasladım.
"Neresi çıktı?" diye sordum onu konuşturmak için.
"Hatay/Yayladağı"
Durdum. O da durdu. Anladı beni...
"Korkma" dedi. Ne! Korkmak mı? Neden korkayım ki?
"Beni hiç tanıyamamışsın abi..."dedim. "Ne korkması? Sadece, orası çok uzak. Okulum var, seni ziyarete gelemeyebilirim. Onun için üzüldüm biraz.. "
"Merak etme ben seni ziyarete gelirim" dedi gülerek.
Ama ben şaka yapmıyordum.
"Bir şey olsa, seni hastaneye götürseler oraya bile gelemem"
"Nedenmiş o?"
"Ben İstanbul'da okuyorum ve seni görebilmem için Hatay'a, hatta Hatay'ın en güneyine gitmem gerekiyor." dedim beni anlamasını istercesine...
"Bak güzelim, bu dünyada herkesle karşılaşabilirsin, herkesle, hatta en yerin dibine batsın dediğin kişiyle bile. Ama Türkiye'de başka, burası bizim cennet vatanımız, ve cennet kadar da büyük.
Ne yaparsan yap, nerede olursan ol, nereye gidersen git, şunu asla aklından çıkarma; TÜRKİYE BÜYÜK AMA DÜNYA KÜÇÜK!"
Abim gözlerimin içine bakarak söyledi tüm bunları.
"Bana mektup yazmayı sakın ihmal etme" dedim ve sadece sarıldım, sadece...
/\/\/\/\/\/
Bölümün de başlığı olan sözü sonradan ekledim. Sonuçta kitap yazıyoruz anı değil. Ama yaşananlar gerçek. Sözü de Sakarya Fırat dizisindeki Barut komutandan alıntı yaptım, hakkını helal etsin :) Bu bölüm biraz kısa oldu kusura bakmayın💕
❤Seni Seviyorum Abim❤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
❤ASKERİM❤ (düzenleniyor)
Non-Fiction8. sınıfta okuyan Dilara'nın hayatından bir kesit.. Dilara ailesinin tek kızı, ve tek çocuğu... Çok sevdiği amcasının oğlu Murat, okulu Dilara'lara daha yakın olduğu için uzun bir süredir onlarla yaşamakta. Artık ailenin 4. üyesi gibi olmuştur. Ve D...
