Admission႐ွိတဲ့ေန႔ေတြမွာ 24hrs Dutyဆင္းရတဲ့ေန႔ေတြထဲကတေန႔။ မထူးမျခားနားပါပဲ ေျခေထာက္ေတြေခြလဲခ်င္ေလာက္တဲ့အထိ တကုိယ္လံုးေညာင္းညာကုိက္ခဲၿပီး လူက အိပ္ရာျမင္ ပစ္လွဲခ်င္စိတ္သာ႐ွိသည္။
Night offထြက္လာတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ...။ တညလံုး ပင္ပန္းထားသမ်ွ လူပံုစံက လံုးဝဂါထြက္ေနၿပီ ။ အနည္းငယ္႐ႈပ္ပြေနတဲ့ဆံပင္ေတြရယ္...အိပ္ေရးပ်က္ျခင္းရဲ႕အက်ိဳးဆက္ မ်က္တြင္းနက္နက္ေလးရယ္...ျပံဳးခ်င္ရယ္ခ်င္စိတ္ကုိမ႐ွိေတာ့လို႔ လူက သုန္မႈန္ေနၿပီ။
"ပင္ပန္းလိုက္တာ "
တေယာက္တည္းတီးတိုးေရရြတ္ရင္း အိပ္ရာလိပ္အထုတ္ကုိဆြဲလ်က္ ေဆး႐ုံျပင္ပသို႔ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ အိပ္ေရာက္လ်ွင္ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ အတိုးခ်ကာ အိပ္ပါေတာ့မည္။
အိပ္ရာကႏိုးလ်ွင္ ထပ္အိပ္ပါဦးမည္ ။
ထိုင္းမႈိင္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကားParking႐ွိရာဆီသုိ႔ ေလ်ွာက္လွမ္းလာခဲ့စဥ္ အိတ္ထဲမွာထည့္ထားတဲ့phoneကတုန္ခါရင္း အသံျမည္လာသည္ ။
"ဟင္.."
Phone screenမွာေပၚေနတဲ့ေခၚဆုိသူနာမည္ကိုျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ အံ့အားသင့္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ အိပ္ရာလိပ္အိတ္ေတာင္ ေျမျပင္ေပၚ ဘုတ္*ခနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ထူးထူးျခားျခား ျပည္မႀကီးက စိမ္းကားသူတ႐ုတ္ႀကီးက စၿပီးဖုန္းေခၚေနပါလား ? ကုိရီးယားမွာ အပူခ်ိန္ 40° ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
"ေျပာ "
ရန္ျဖစ္ထားသည္မို႔ စိမ္းသက္သက္သာေျပာလိုက္ေသာ္လည္း အျပင္ပန္းက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကေတာ့ ပိီတိေတြျဖာေနသည္မွာ သိသာလြန္းေလာက္ေအာင္ပင္ ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူျမင္တာမွမဟုတ္တာ ။
"ကုိယ္ဖုန္းဆက္လုိ႔ အခ်စ္ ဒီေလာက္ေပ်ာ္သြားမွန္းသာႀကိဳသိရင္ ကိုယ္လြန္ခဲ့တဲ့တပတ္ေလာက္ကတည္းက စိတ္ေကာက္မေနပဲ စဆက္ပါတယ္ .."
