Zagubieni

List do Dianthe

Najdroższa, mityczna Dianthe,

Kolejny list piszę. Słowa puste, bez znaczenia. Atrament zamiast łez wylewam. Palce na stalówce zaciskam, skurcz mnie łapie, lecz wciąż się uśmiecham. Spoglądam na chustę, podarowaną mi przez Ciebie w dzień, w którym pochłonąłem Twoją niewinność. Nadal na niej Ty, Twoje odbicie, nadal, wciąż, Twój dotyk - aksamitny, delikatny. Przytulam policzek do materiału i budzę się. Uświadamiam sobie, że wszystko, co teraz mam to tylko rana, którą zadała mi kolejna Twoja śmierć. Ale chcę jej. Chcę bólu, jaki po sobie zostawiłaś. Wtedy wiem, że istniałaś, oddychałaś, byłaś. Moja.

Moja jesteś.

Moją jesteś - szramą. Której nie pozbędę się, bo przypomina każdą chwilę, która wypełniona była Twoim zapachem.

Cztery istnienia za nami, piąte tuż przed. Teraz kamienieję, zanikam, mój byt traci sens. I jedynie ciało prowadzi mnie po tym świecie. Moja dusza - przy Tobie.

Pamiętasz dzień, w którym poprzysiągłem, że nigdy nikomu, prócz Tobie, nie oddam mojego pocałunku? Tak czynię, przez cały marny żywot, jaki prowadzę. Bo przecież pocałunek jest odzwierciedleniem uczuć, potrafi przekazać całą tą ekspresję, to co człowiek trzyma w sobie. Miłość, namiętność, potrzebę... Minęło dopiero kilka dni. Jeszcze ponad osiemdziesiąt tysięcy nocy pozostało mi, by ujrzeć Cię ponownie. Lecz przejdę przez tę mękę, wytrzymam i sercem wierny Ci pozostanę. Bo jesteś tą, która odkryła i zaakceptowała mroczną toń, kryjącą się we mnie, tą, która roztopiła twardą skałę, skąd wylały się wszelkie uczucia.

Wspomnienia. Męczą, gniotą, obdzierają, urzeczywistniają się boleśnie. Kończę. Muszę. Więcej już przekazać nie potrafię.

(Muskam wargami raz po raz każdy kawałek papieru, zostawiam na nim ślad moich wiecznych o Tobie myśli. Za chwilę list złożę i oddam Tobie na własność.)

Wspomnienia...

Nagle stają się moją codziennością, ale...

P.S. Nigdy nie mów żegnaj.