El sallamak zoru da kalırsın bazen, hayatından eksilen herşeye. Hoşçakal diyemeden gitmek zorunda kalırsın. Ama asla unutamazsın. Sadece daha sonra hatırlamak kaydıyla itersin bir köşelerine aklının.
Veda etmek zordur. Peki ya hiç veda etmeden gidenler.. Onlarla içimden vedalaşırsın. Ev sahibini bir daha dönmemek üzere uğurlayan ev gibidir halin. Bomboş kalır ev, kapıları bir daha açılmaz kimseye. Kimbilir belki bir gün biri taşınır ömrünün sonuna kadar yaşamak için kalbin denilen o eve. Yorgundur kalbin, bir yolcu daha barındırmak istemez. O yüzdendir uzun süre açılmayan kapıların zorlanışı açılırken..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yüreğimdeki Yangın
Historia CortaBelki buruk bir sonbahardım hatırımda Belki de vedadan önceki son gülümseyiş Bilemedim ki.. Belki hiç olmamalıydın yanımda Beni bu kadar üzmemeliydi bu gidiş Yüreğimin yangınını ne söndürür şimdi?
