Ben küçükken sanırdım ki süper kahramanlar gerçek, hatta ben bile bir süper kahramandım ne bilim herkesi kötülükten koruyan çok güçlü, uçabilen , görünmez olabilen bir süper kahraman olarak götürdüm, çocuk aklı işte ben dünya denen gezegenin sadece İstanbul'dan ibaret olduğunu sanirken o zamanlar küçük kalbimle dünyayı kurtarmaya çalışırdım ama sadece hayal kurduğum geceler kurtarırdım. Çünkü gerçek hayat bana her anlamda ve alanda hiç acımadı hep yaraladı, sızlattı, kanattı küçük yaştan itibaren taşıyamicağım yükler bıraktı omuzlarıma hem benim, hem annemin hem kardeşlerimin hemde babamın omuzlarına çok yıprattı, hayla da yıpratıyor. Şu yaşıma kadar nasıl dayandım bilmiyorum ben sadece geceleri kurduğum dünyamda yaşıyordum hayatımı, bir tek orda mutlu oluyordum çünkü orası temiz di, masum du, güzel di ne bileyim orası beyaz dï işte siyah değil di. Büyüdükçe anladım çoğu şeyi önce İstanbul'un dünya denen gezen olmadığını sadece bir şehir olduğunu öğrendim tabi sonra da bu dünyanın iflah olmayacağını anladım değil bir süper kahraman 10 tane olsa gene fayda etmezdi bu dünyaya aslında gezegeni suçlamıyorum benim asıl derdim insanlarla onlara tek sorum var. Nasıl başardınız bembeyaz dünya yı siyahın en koyu tonuna boyamayı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
içimdeki sensizlik
Poetryçektiğin acılar içine sığmaz, bağırmak istersin ya hani işte bu satırların her birinde benim çığlığım saklı ama sen duymadın
