Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Okulun zeki ancak kendini korumaktan aciz öğrencisi Do Kyungsoo'yu sıkıştırmayı eğlenceli bulan serseri grubu her defasında olduğu gibi ufak tefek çocuğu kuytu bir köşede sıkıştırmış, yalnızca kendilerinin eğlenceli bulduğu şeyi tekrarlıyordu. Bir o yana bir bu yana itilip kakılan çocuğun doğal olarak üstü başı dağılmış, elinde tutmaya çalıştığı okul eşyaları ise etrafa dağılmıştı. Bir yandan canının acısından sızlanıp durmaları için yalvarıyor, bir yandan da içinden dualar ediyordu. Bunun daha ne kadar devam edeceğini bilmiyor ve korkuyordu. Minik bedeni sürekli aynı şeyleri yaşamaktan ötürü yeterince yorulmuştu. Zihinsel olarak da pek farklı değildi. Yediği tekmeler yüzünden bayılmadan önce çaresizce mırıldandı.
"Keşke koruyucu bir meleğim olsaydı ve beni kurtarsaydı."
Onun bu çaresizce mırıldanışları diğerlerinin hoşuna gitse de bu kadar çabuk oyun dışı olmasından hoşlanmamışlardı. Grubun lideri olarak sayılan kaba saba genç, bayılan bedene bir tekme daha atmış ardından yerdeki çantasını alıp karıştırmaya başlamıştı. İşine yarayacak herhangi bir şey arıyordu.
Olayın sonuna yetişen elindeki pembe şekeriyle aynı renk saça sahip genç bir an durup olayı anlamaya çalışmış peşi sıra kıstığı gözleriyle sinirle bir küfür savurmuştu.
"Şu piçler!"
Elindeki şekeri nereye olduğunu umursamadan fırlatarak koşmaya başlamıştı. Yere çarpan ayak seslerini duyan grup hiçbir şey olmamış gibi sakince geldikleri yöne ilerlerken genç adam peşlerinden bağırdı.
"Ya!! Buraya gelin sizi kaybedenler!"
Diğerleri çoktan gitmişlerdi ve bağırıp çağırması çok da mantıklı değildi. İlgilenmesi gereken çok daha önemli, kendisi için çok daha değerli birisi vardı. Artık hayatındaki yerini yerleşip onu koruması altına alabilirdi tekrardan. Çünkü görüyordu ki minik adamı hala daha kendisini koruyamıyordu. Aklındaki düşünceleri dağıtıp yüzüne yerleşen şefkatli tebessümüyle minik adama doğru eğildi. Minik bedeni acını acıtmayacak şekilde koltuk altlarından kavrayarak çekti, duvara yaslanmasını sağladı. Yanaklarına yaptığı yumuşak dokunuşlar ve tatlı sesiyle uyanması için uğraşıyordu. Sonunda boncuk gözler aralanmaya başladığında kendisini biraz geri çekerek ona yeterli alanı sağladı. Boncuk gözler, burnundan kayan gözlükleri sebebiyle etrafı bulanık görüyordu.
