Çoğu zaman susup,gecenin bir vaktinde,yıldızların çaresiz düşüşlerine dilek tuttuk,
rüzgarın uğultusunda sevdiğimiz insanları,yağmur yağarken uğurladık yüreğimizden.
Ve hiç bilmeden bu kitabın sonunu başına aldanıp devam ettik,
Sonu bilinmez ortasından bi haber,yürek ister.
Şiirler kadar sessiz çığlık atabilmeli insan,bağır çağır seni seviyorumlar ama sessiz sessiz emin değilimlerle burkulan kelimler gibi.En güzl kafiyesinde hayatın ağlaya ağlaya suslara mahkum sayfalar gibi olabilmeli.
Bak gökyüzüne nasıl da üzgün,onun da hayalleri yıkıldı,bir gece bakıp gülecektim mutluluktan ona yalan oldu ziyan oldu...
🌸Hatice rumeysa Çetinkaya🌸📜
✒28.01.2019✒
Pzrt.
