Şimdi yağmur içime içime işliyor,sonra toprak kokuyor bak yine,aldığım nefesleri sana götürsün diye gökyüzüne veriyorum,ne kadar uzaksan o kadar sevmeye yemin etmiş sanki yüreğim.Canım deyişine yandı yine canım,sessiz çığlıklara söndüm.aklımda olsan çıkarırdım da ne yazık benim seni aklımla sevmeye yüreğim izin vermedi..Gönlümün kırıklarını gözlerimdeki kırmızılara sor.en çok bu mevsim yandı yaralandı,kanadım kırıldı her bir yerinden.En çok kışı severdim,başkalarının soğuktan çaresizce evsiz,barksız,sevgisiz sokak köşelerinde büyüdüğünü,çoğu zaman oldugunu öğrenene kadar,ilkbaharda aldım soluğu,sonra kader dediler ince ince içime işledim,yine kışı sevdim,yine kadere bıraktım...
Hatice Rumeysa Çetinkaya
31.01.2019
