Karanlığın koyu tonlarındayım
Önümde defterim, elimde kalemim
Önümde hayatım, elimde acılarım
Sonraki mısralarda içimi yazacağım
Ne bir olaya bağlıcam yazımı
Ne de soluk alıcam yazarken
Ne sen olucaksın içinde
Ne de başkası. Sadece ben
Karanlık bir yer, etrafımda tek tük ışıklar
Etraflarını dahi aydınlatamıyorlar, ne yakın ne de uzaklar
Hiç bir şey gözükmüyor, fakat her yerde bir şey var
Her şey her yerde, yapboz gibi yapılmadan bozulmuşlar
Her adımımda ayaklarımın kesilişi duyuluyor
Paramparça olmuş her şey, ayaklarımı kesiyo
İçim dahi ilerlememi istemiyor
Durdum, yürümüyorum artık lakin bir şey değişmiyor
Birisi gelsin kurtarsın diye bekliyorum
Ama yok, kimsenin sesi gelmiyor
Etraf sessiz. Ne bir bebek ağlayışı duyuluyor
Ne de bir şehit annesi haykırışı
Birisi duysun diye bağırıyorum
Ya sesim çıkmıyor ya da hiç kimse olmamasına rağmen
Herkes sağır taklidi yapıyor. Anlamıyor anlayamıyorum
Tonlarca küfür ediyorum... Yine aynısı. Yine aynı sessizliği duyuyorum
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Suskun Acı
PoetryBirisiyle yüz yüze konuşamadığım tüm acıları üstü kapalı bir şekilde şiirlerimde anlattım. Okurken mutlu bir ruh haliniz varsa mutlaka bozulacaktır. Bu yüzden okumadan önce iki kez düşünün. Keyifli okumalar...
