SYMPATHY FOR LOVE (COMPLETED STORY) (under RENOVATION)

35

'Mira how do changes this pamper of the babies? '

'Lets go kids lets play basketball'

'MIRA! jacelyn has high fever lets go to the hospital! '

'Mira you are pale, are you not feeling well?'

'Mira lets get married i love you since the day I met you'

'I want your sympathy and to be reason for not leaving me'

'Mira I'm sorry '

'Thank you for everything'

"NNNOOOOOOO!!"

Hinihingal akong napaupo habang hawak ang kanang dibdib..

At habol habol ang hininga ng may naramdaman akong humahaplos sa likod ko..

"How's my wife?"

Boses ni jacob..

Dahan dahang ko itong nilingon at kita ang may pag aalalang muka ng binata..

"Don't worry mr. Thundertrap ms. Zejano it's okay, it's cause of shock trauma due to previous incident so she need a long rest.."

Sabi ni doktora..

Nagpaalam ito bago kami iwanan ni jacob sa loob..

"Are you hungry? Wait a moment my secretary was coming in a minute with porridge so lay down first okay" malumanay na boses nito..

"A-asan ang mga bata"

Tanong ko dito..

Makalipas ang segundo hindi ito sumagot kaya ng iangat ko ang ulo ko upang tingalain ito..

Laking gulat ko ng magdikit ang mga labi namin..

Isang minuto siguro ng humiwalay ito sakin..

Tulala akong napatingin sakanya.. ngunit ang taong nasa harap ko ay binigyan lamang ako ng malungkot na ngiti..

"The kids was visited Stephen burial" anya nito..

Natahimik ako sa sinagot nito..

At tinuon ang tingin sa labas ng bintana..

Hindi ko alam ang dapat ireact..

Naubos na ata ang luha ko at pagod nadin ata ang puso ko masaktan..

"Mira" anya ni jacob bago ako kabigin at yakapin ng mahigpit..

Ngunit hindi ito nakatulong upang makaramdam ng kahit na anong imusyon..

"Don't think to much, you need rest mira aalis muna ako para sunduin sila marcus" ani nito..

Walang gana ko ito nilingunan at tipid na nginitian..

"Thank you"

Kita ko ang gulat at lungkot sa kanyang mga mata..

Tumango ito bago dahan dahang tumalikod at nagsimulang maglakad papuntang pinto hanggang sa mawala na ito sa paningin ko..

At sa di malamang kadahilanan nagsimulang manubig ang mga mata ko at nagsipag patakan ang mga masasaganang luhang parang kanina lang ay ayaw magsipag landasan..

Napadukdok ako ng muka sa aking tuhod at tahimik na umiyak doon..

Iyak na kinayang magtiis sa pagpatak sa harap ni jacob..

At hinagpis at pagdadalamhati na ayaw kong masilayan ng mga mata ng binata..

Ayaw kunang mandamay pa..

Tama na ang naibigay kong pasanin at pasakit..

Tama na ang mga nahatid kong kamalasan sakanya..

Tama na tama na...

Tama na ang umasa sa kanya...

Dahil kapag ipinagpatuloy kupa ang pag asa sakanya

baka balang araw mawala din ito na parang bula na gaya ni Stephen...

Si Stephen na kasama ko sa loob ng maraming taon ngayon ay wala na...

"Thank you for everything"

Napahigpit pa ang hawak ko sa kumot at mas diniin ang muka sa tuhod upang walang makarinig sa hikbing naiilikha ko...

Hangal na Stephen.. walang utak...

Bakit nya kaylangan mag pasalamat?

Kung ang taong dapat may magpasalamat ay ako..

Ako dapat... ako dapat...

Stephen ako dapat.

"T-th*huk than-nkk *huk y-yo-ou s-st-teph-en *huk"

Thank you for everything Stephen....