Troubled

Hoofdstuk 1 • David

'Davie!'

Eva, mijn 13 jarige zusje, kwam mijn kamer binnengestormd.

Ik kreunde zachtjes en sloeg de dekens over me heen. 'Davie, Maddie is wakker.'

Zuchtend stapte ik mijn bed uit, 'Goedemorgen Eva.' Ze glimlachte en huppelde de kamer weer uit.

In de gang hoorde ik mijn andere zusje jammeren. Ze was nog geen drie jaar, maar toch was ik de aangewezen persoon om voor haar te zorgen.

Snel nam ik een douche en kleedde me om. Ik wierp een snelle blik in de spiegel. Mijn donkere warrige haar vormde een sterk contrast met mijn lichte ogen.

Ik kleedde mijn jongste zusje om en nam haar op mijn arm. Beneden zat Eva al aan tafel. Ik wierp een blik op de klok en zag dat we krap in de tijd zaten.

'David, waarom zijn we zo laat?' vroeg Eva. Ik zette Maddie in de eetstoel voor jonge kinderen, en rende naar de keuken om een slabbertje en een potje babyvoeding te halen.

Zo zag mijn ochtend eer nornaal gesproken dus uit. Niet veel later breng ik mijn jongste zusje naar de kleuterschool, en mijn oudste zusje naar de basisschool. Daarna begint mijn dag pas écht.

•••

Mijn school was een typische school in Californië. Groot en oud, vol met leerlingen in verschillende soorten. Je kon ze hier allemaal vinden, van Goths tot Cheerleaders die in hun korte rokjes rondparradeerden alsof het één grote modeshow was.
Ik woonde in een kleine stad, aan de rand van een groot bos. Het was prachtig om hier te wonen, iedereen kende elkaar.

Ik werd meestal niet bekeken in de schoolgangen. Het liefst hield ik me afzijdig, zo had ik ruimte om na te denken. Denken hoe lang ik dit nog ga volhouden. Daarnaast geloof ik niet dat iemand zin heeft om met mijn ellende te zijn opgezadeld.

'Hé David!'

Ed, mijn beste én enige vriend hier, liep langs. We waren precies het tegenovergestelde, soms haatte ik hem maar soms was ik heel dankbaar voor onze vriendschap.
Zoals bijna iedereen hier, kende ik hem mijn hele leven. We kenden elkaars families, en onze ouders kenden elkaar ook.

'Hoe gaat het?' 'Goed,' loog ik terwijl we richting ons klaslokaal liepen, 'Met jou?' 'Ook goed. Heb je zin om eens iets te gaan doen?' Ik zuchtte diep en leunde tegen de muur aan, 'Ik moet vanmiddag werken.' 'Jij werkt vijf dagen in de week David.' Ik hoorde dat Ed geïrriteerd was. Ik haalde radeloos een hand door mijn haar, 'Ik weet het... Het is alleen... Ik heb dringend geld nodig.' 'Ik snap het wel, hoor.'

Op dat moment kwam ze de gang in en hoorde ik niet meer wat Ed zei. Het enige waar ik oog voor had was voor haar. Ze sloeg de hoek om, druk in gesprek met een ander meisje. Ze lachtte haar kaarsrechte witte rij tanden bloot, haar steile haren hingen als een rode sluike waterval over haar schouders. Niet iedereen kan natuurlijk rood waarderen bij een meisje, maar ik vond het prachtig. Op dat moment keek ze me aan. Haar smaragd-groene ogen haakten zich vast in de mijne. Ze was even verwonderd. Voor één klein momentje vergat ik alles: mijn moeder, mijn zusjes, school, werk; alles. Dat ene meisje; Skylar.

Maar precies op dat moment besloot Mike om de hoek te komen, om zijn handen op haar te verassen. Ze draaide lachend naar hem om, waarop hij zijn handen op haar heupen legde. Inderdaad, haar vriend. De manier waarop hij naar haar keek maakte me misselijk, maar zij was duidelijk weg van hem. Liefde maakt blind, dacht ik dan.

Ik schudde mijn hoofd, verlies jezelf nou niet aan een meisje. Je maakt alles kapot.

De deur zwaaide open en mijn eerste les begon.

Mijn lerares was heel... Uniek... Haar goedkope verf was feloranje (stoplicht oranje), haar korte coupé stond te bol, alsof ze het getoupeerd had. Haar rondingen werkten niet mee, je kunt gerust zeggen dat ze heel stevig is.

Kortom: ze leek op een pompoen.

Mijn klas had veel karakter. Iedereen was druk bezig met van alles, maar mevrouw Pompoen kon haar les niet beginnen. Het is elke les zo. 'Wedden dat zij ook binnen enkele maanden een burn-out heeft?' Grinnikte Ed bij aanzien van onze docent. Papieren vliegtuigjes vlogen door de klas, enkele leerlingen renden door elkaar, en de populaire meiden zaten te kletsen en te lachen...

Toch had ze ineens alle aandacht toen ze zei: 'Dit is de druppel. Ik ga nu nieuwe plekken aanwijzen.' De klas begon te zuchten, hier en daar klonk geklaag.
Peinzend keek ze de klas door. 'David, kom jij maar hier zitten.'

En natuurlijk. De Pompoen zet me precies naast Skylar.

Met een zucht stond ik op en sloeg mijn rugzak over mijn schouder. Ik voelde ogen prikken in mijn rug terwijl ik naar de lege plek naast Skylar liep, al was de Pompoen al verder met de rest indelen.

'Hoi David,' groette ze vrolijk. 'Hoi,' antwoordde ik iets minder opgewekt, waardoor het er heel droog uitkwam. 'Hoe gaat het?' Door mijn verwondering maakte ik de fout om haar aan te kijken, 'J-ja. Goed, bedoel ik.' Ik kon mijn tong er wel af bijten. Ze knikte me glimlachend toe, en gevolgd door een stilte. Toen drong het door dat ik iets terug moest vragen, 'En met jou? Leuk weekend gehad?' Gelukkig kwam dit er soepeler uit. 'Ja hoor. Ik heb gevist met mijn vader, aan een groot meer. Het was echt heel gezellig.' 'Mooizo,' antwoordde ik, tevreden over dit kleine gesprekje.

Op dat moment begon de Pompoen te praten, dus was ons gesprek voorbij.

Je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom ik zomaar met Skylar praat. Nou, ik ken haar sinds ik vier was. We hebben altijd bij elkaar in de klas gezeten en na al die jaren begon ik haar steeds aantrekkelijker te vinden. Toen we klein waren spraken we weleens af, dat is alweer jaren geleden. De tijd dat je boomhutten bouwde en verstoppertje speelde, de tijd dat leven nog zorgeloos was.
Inmiddels waren onze levens zo verschillend, dat ik me niet kon inbeelden ooit nog vrienden te zijn.

Opeens schoof ze haar agenda naar me toe, Mike, Sandra en ik gaan vanmiddag naar Starbucks. Zin om mee te gaan? :)

Ik vloekte in gedachten. Telkens wanneer zich er een kans voor doet om een sociaal leven te hebben, kan ik niet. Ik moet vanmiddag daar werken :( niet helemaal hetzelfde maar ik ben er toch ;)

Ze glimlachte, en knikte, We zijn er rond vijf uur vanmiddag.

Ik zal er zijn, zei ik in gedachte. Het leek alsof ze het hoorde, ook al zei ik niets, want ze keek naar me en glimlachte.

• • •

'Davie, ik wil mee...'

Toen de school was afgelopen haalde ik mijn zusjes op en maakte thuis een hapje te eten.

'Nee Eva, ik moet werken,' antwoordde ik terwijl ik Maddie een lepel babyvoer gaf.

'Wanneer gaan we naar mama?'

'Mama!' kraaide Maddie na, en ze sloeg met haar handjes op het bordje. Het plastic bordje vloog in de lucht en al die derrie belandde in mijn gezicht, waarop Maddie luid begon te kraaien van het lachen. Geïrriteerd veegde ik mijn gezicht af, 'Morgen gaan we naar mama. Vandaag heb ik geen tijd.' Teleurgesteld liet Eva haar hoofd hangen. Ze leek zoveel op mijn moeder, net als Maddie. Hun goudblonde krullende haren, hun blauwe ogen, neus, alles.

Helaas leek ik op mijn vader. We zijn als twee druppels water identiek aan elkaar - wat uiterlijk betreft. Ik zal er alles aan doen om qua persoonlijkheid op mijn moeder te lijken.

'Eva, let jij op Maddie? Ik moet werken.' Eva knikte, dus wist ik dat ik veilig mijn huis kon verlaten. Geld verdienen voor mijn geliefden, sinds niemand anders dat meer kon.