Troubled

Hoofdstuk 2 • Skylar

De koude herfstwind waaide door mijn haren.

Geen idee of je het gevoel kent, maar als je dat wel doet, weet je meteen waar ik het over heb. Dat ene gevoel wat die ene jongen je geeft door naar je te lachen, of door naar je te kijken. Wanneer hij je aanraakt, of een kus geeft. Voor mij voelde het elke keer speciaal bij Mike.

Hij had zijn arm om me heen geslagen en liep zo met me mee naar de ingang van Starbucks.

'Ik ga even naar de wc. Ben zo terug Popje.'

Popje. Ik haatte die koosnaam, maar Mike leek het telkens te vergeten. Ik wist ook niet helemaal waar die koosnaam vandaan kwam, ik ben niet zo'n poederdoos. Na vier maanden dat ik samen ben met Mike leek het hem nog steeds niet zijn doorgedrongen.

Er zaten amper mensen binnen, zoals gewoonlijk op dit tijdstip. Binnen hing de lucht van koffie.
Een ouder stel zat in een donkere hoek van het koffiehuis, en twee meisjes van mijn leeftijd stonden te praten met de jongen achter de bar. Toen ik beter keek zag ik dat het David was die achter de bar stond.

Ik grinnikte. Natuurlijk merkte hij die kleine hints van de wanhopige meisjes niet op, hij begreep niet dat ze met hem probeerden te flirten. Hij gaf nogal droge antwoorden waarop ze hysterisch begonnen te giechelen. Hij deed het niet eens expres, dus zag hij er telkens verbaasd uit wanneer ze om hem lachten. Ik beet op mijn lip om zelf niet in lachen uit te barsten.

Toen dwaalde zijn blik af naar mij. Zijn gezicht klaarde meteen op. Hij zei iets tegen de twee meisjes, voordat hij naar mij toe kwam.

'Hé, Skylar,' zei hij, en hij leunde tegen de tafel. 'Hoi David. Hoe gaat het?' Hij keek snel naar beneden, 'Goed. Met jou?' 'Ook goed. Hoe is het met Eva en Maddilyn?' Hij leek verrast door die vraag, maar ik kende zijn familie goed. 'Ook goed, Maddie zit op de kleuterschool.' 'Echt waar? Hoe-'

Mijn vraag werd bot onderbroken door een van de meisjes die net nog met hem wilden flirten, 'Wie is zij?'

Haar ogen gleden over me heen, van boven naar beneden. Vervolgens keek ze me vals aan, en sloeg ze haar armen over elkaar heen.

'Ja, is ze je vriendin?'

Hoe hadden ze het lef!

David stond even ongemakkelijk heen en weer te wiebelen, maar toen hij eindelijk zijn mond opende, viel ik hem in de rede.

'Nee,' zei ik koeltjes, 'Hij is gewoon een goede vriend.' Ik keek even opzij naar David, maar hij had zijn gevoelens afgeschermd. Dat verschijnsel zag ik steeds vaker bij hem, en ik snapte niet goed waar dat ineens vandaan kwam. Ik wist dat er iets met hem was, de afgelopen maanden al. Hij toonde zelden emotie, vooral wanneer hij kwetsbaar was bouwde hij een muur van ijs om zich heen, een koud masker waar hij zijn gevoelens door afschermde.

Hun blikken bleven hangen op mijn haar. De twee meiden wisselden een blik. Vervolgen barstten ze in lachen uit, en liepen ze het koffiehuis uit.

Ik wist dat het vlammende soort rood haar niet vaak voorkwam bij de meeste mensen. Toch werd ik altijd uitgelachen.

'Let niet op ze. Je haarkleur is prachtig,' zei David ineens, alsof hij mijn gedachten had gelezen. Verwonderd knipperde ik, waarna ik hem dankbaar een glimlach schonk.
Toen hoorden we gekuch achter ons.

'Mag ik haar even terug?' Mike was terug van de wc. Alhoewel hij zijn best deed om zijn stem luchtig en vlak te houden klonk er een jaloerse toon in zijn stem, en die beviel me niet. Bezitterig kwam hij naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Vervolgens keek hij naar David, alsof hij wilde zeggen; ze is van mij.

'Natuurlijk,' antwoordde David beleefd. Hij knikte ons één maal toe en liep toen weer terug naar de bar.

•••

Ik oogde altijd als een gelukkig meisje, maar ik was een harde werker. Mijn ouders hadden een dierenartsenpraktijk en ik hielp vaak mee.

Ze waren heel beschermend. Ik had een grote broer die op kamers is sinds enkele maanden. Mijn ouders en mijn broer waren heel erg tegen mijn relatie met Mike. Ze vertrouwden hem niet, ze hadden een naar gevoel over hem, vanaf dag 1 al. Ik heb nooit een vriend gehad, dus ik was misschien naïef, maar ik was ervan overtuigd dat hij me niet zou kwetsen zoals mijn familie vreesde.

Toen ik thuiskwam regende het inmiddels pijpenstelen. Nadat ik de honden en katten had gevoerd, ruimde ik alles op.

De duistere nacht werd onderbroken door een felle flits, waardoor ik door het raam keek.

Dat was slechts een automatisme, maar ik verwachtte niet dat ik David zou zien. Het was geen verbeelding, ik herkende zijn silhouet duidelijk.

Maar wat deed hij op de grond?

Zonder te aarzelen snelde ik me naar buiten.

David zat rustig op de stoep, wat er heel vreemd uitzag aangezien het zo hard onweerde en hij alleen een T-shirt en een jeans droeg. Zijn schoenen had hij uit, en zijn sokken waren verdwenen.

'David, alles oké?' vroeg ik, terwijl ik voor hem neerhurkte.

Zijn zilveren ogen boorden in de mijne, maar hij leek niet helemaal aanwezig.

'Ja.' Een walm van alcohol hing om hem heen. Ik slaakte een zucht, hij was duidelijk dronken.

'Kom je even binnen? Je word hier verkouden,' zei ik, en zonder op antwoord te wachten trok ik hem overeind. Hij wankelde, en verloor zijn bewustzijn. Mijn snelle reflexen zorgden ervoor dat hij niet viel. In topsnelheid greep ik zijn polsen af en trok hem tegen me aan. Onze neuzen raakten elkaar, en ik voelde zijn ademhaling, zijn hartslag. Nog een bliksem verlichtte de donkere straat. Met heel mijn lichaam zorgde ik ervoor dat hij niet viel.

Wat moest ik nu doen? Ik sleepte David min of meer mee naar mijn huis. We waren tot op het bot doorweekt, dus alles werd ook nog eens nat.

David kreunde zachtjes toen ik hem op de bank liet neervallen. Al snel had ik handoeken gehaald om alles droog te houden. Ik trok zijn jas uit, en haalde nog dekens. David zelf was er nog niet eens zo slecht aan toe, hij was alleen maar half bij bewustzijn.

'David, wat is er aan de hand?' vroeg ik terwijl ik hem instopte. Hij keek in de verte voor zich uit, 'Mam... Ik wil niet dat ze... gaat...' 'Je moeder gaat niet zomaar weg,' zei ik terug, opgelucht dat er niets ergs was.

'Ze is ziek... Ze ligt in het ziekenhuis,' vervolgde David zo zachtjes dat ik het bijna niet kon horen. 'Waar zijn je zusjes?' vroeg ik gealarmeert. 'Ze logeren bij... Oma.' 'Waarom heb je gedronken?' 'Ik wilde alles... Vergeten...'

Dit klonk best serieus.

'David, wát wilde je allemaal vergeten?' Op dat moment sloot hij zijn ogen. 'David, nee, wordt wakker,' mompelde ik en ik schudde hem aan zijn schouders. Hij kreunde zachtjes, greep mijn hand beet en trok me tegen hem aan. Ik knipperde verrast met mijn ogen. Hij had zijn ogen gesloten, maar zijn lippen bewogen. 'Bedankt... Sky...' Ik zuchtte. Hij moest zijn roes uitslapen. Ondertussen probeerde ik uit zijn greep te komen, maar zelfs slapend was hij nog sterker dan ik. Geërgert zuchtte ik, wetende dat ik hier zal moeten slapen.

Gelukkig waren mijn ouders niet thuis vanavond, en begonnen onze lessen morgen pas om half twaalf.

Maar dat nam mijn zorgen niet weg.

David, wat maak je nu allemaal mee? vroeg ik me in stilte af.