Bi Parçacık HAYAT

11- Bayıltma

Yazar Notu: Merhabalarrrr. Geçen attığınız yorumlar beni çok sevindirdi bunun için çok teşekkür ediyorum. Bu bölümü daha öncede söz verdiğim üzere en uzun yorum yapan haticehanne'ye ithaf ediyorum. Umarım beğenir. İyi okumalar :)

Her bölümde ithaf en uzun yorum yapana gidecektir. Yeni bölüm hazır, yorumlarınıza göre geliş hızı belli olacaktır. Bu arada fikirlerinize her zaman açığım. :)

Bölüm şarkısı: Sia - Chandelier

Multimedia'da Seth var

Elimle ağzımı kapattım. Sanki ağzımdan çıkan kelimeyi duymalarını engelleyebilirmiş gibi.

"Baba"

Bu sırada ayaklarım istemsizce geriye doğru adım atıyordu. Adımlarımı durduransa Gideonun göğsüne çarpan sırtım oldu. Bian olsun gözlerimle temasını kesmiyordum. Okyanusu andıran gözler, rüyalarımda gördüğümden daha canlı ve daha duygu yüklüydü.

Deneyim okunan suratında, yılların getirmiş olduğu kırışıklar vardı. Bir damla yaş süzüldü yanağıma doğru. Hayalimdeki, rüyamdaki adamla karşılaştırdım onu. Daha yaşlanmıştı ama daha güçlüydü. Elle tutulur bir güçtü bu. Gözlerinden akıyordu bu güç, bakışlarından okunuyordu. O an bakışları korkuttu beni. Kayboldum sanki.

Bi insanın bakışlarında kaybolmak.

Gideonun nefesini hissettim saçlarımda. Elini koluma koymuştu, destek vermek ister gibi ama çok daha fazlası vardı bu dokunuşta. Destekten ziyade boğar gibiydi bu dokunuş.

10 saniye geçip gitmişti. Bu on saniye, onsuz geçen on yıldan daha uzun gelmişti. Bu on saniye içinde boynuna atladım sanki. Sanki öptüm onu doyasıya. Babam dedim babam. Affettim seni babam. Sanki, sanki gözlerine bakıp bütün çocukluğumu tekrar yaşadım onunla. Sevdim onu tekrardan. Milyonlarca kez affettim onu.

Sonra doğruldum. Hayali ama sert bi tokat attım içimden kendime. İç sesim devreye girdi hemen. Bu kadar kolay affedilebilir miydi yaşadıkların? Baba, baba gel diyip ağlayışların. 

Hiç bir on saniye, on yıla bedel değil. Hiç bir on saniye, onsuz geçen bir saniyeme denk değil ve hiç bir on saniye onu affetmeme yeterli değildi. 

 &

İlk defa babama dokunuyordum. Babamı doyasıya öpüyor, sarılıyor ve kokluyordum. Babamla 'Baba-kız' ilişkisi yaşıyordum son bir saattir. Ne istediysem yapmıştı. Hemde eksiksiz. Bende yüzsüzlüğümü esirgememiş son hamlemi öne sürecektim. "Baba?" bunu da kabul ederse dünyanın en mutlu çocuğu ben olacaktım.

Başını bana çevirdi. Gözlerinde bıkkınlık gördüm. Çok mu zorlamıştım onu bugün?

Ağzımdan çıkacak olan kelimeleri bekliyordu. Ben susunca "Hadi ama Eva" dedi. Son şansımmış gibi hissettim. Şuan istemezsem bir daha isteyemeyecek gibi. "Baba, bana" kelimeler boğazıma düğümlenmiş çıkmıyordu. Heyecanımı hissetmiş tamamen bana dönmüştü.

"B-bana bir kerecik k-kızım der misin?"  kelimeler zorla çıkmıştı ağzımdan. Yutkunarak zar zor tamamlamıştım cümlemi. Lütfen, lütfen söylesin diye içimden geçirirken telefonu çaldı. Telefonu eline aldı. Kaşlarını olabildiğince çattı. "Geliyorum" derin bir nefes aldı.

"2 dakika ver" bir nefes daha. "Lanet olsun, kahrolası 2 dakikaya ihtiyacım var"

İstediğini elde etmiş gibi döndü bana. "Eva, gitmeliyim" sarıldı. Babam bana sarılmıştı. Babam ben demeden bana sarılmıştı. "Özür dilerim, kızım. Affet beni" dedi ve uzaklaştı. Adımları yetişemeyeceğim büyüklükteydi.