De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

41 • vrijdag 14 februari 2014

"... niet dat ik er ooit aan heb gedacht om te trouwen, ik bedoel, het was altijd zo een ver-van-mijn-bed-show, maar nu ik er over nadenk, is het eigelijk helemaal tegen de maatschappij in, als je kijkt naar hoeveel mensen vandaag de dag weigeren om te trouwen omdat het zo burgerlijk is ..."

Naast Gael liep Kelsey af als een opgedraaid muziekdoosje. Het was druk in de internationale luchthaven van Charles de Gaulle. Met een zwakke glimlach hees Gael haar donkerrode Givenchy-tas wat hoger op haar arm.

"... snap je? En het is Valentijn en ja, met het huwelijk kunnen we allebei wel het geld gebruiken dus ja ..."

Gael deed al geen moeite meer om naar Kelsey te luisteren. Al sinds ze negen uur geleden aan boord waren gegaan, bleef Kelsey doorratelen over haar verloving.

Kelsey's vriend had haar vorig weekend een huwelijksaanzoek gedaan in één of ander hip tentje in Chelsea en Kelsey was in de wolken.

Zelf had Gael nooit die pure opwinding van een zorgeloze verloving meegemaakt, maar ze had haar best gedaan om begripvol te zijn naar Kelsey toe en toch iets of wat van interesse te tonen. Even had Gael een paar hazenslaapjes kunnen doen, maar elke keer als ze haar ogen opende, kon ze Kelsey dolverliefd naar haar verlovingsring staren.

Gael moest wel bekennen dat Kelsey's vriend smaak had. Het was een simpele zilveren ring met een ruwe robijn in het midden. Perfect voor haar assistente, die zich nooit gemakkelijk in hokjes liet duwen.

En misschien zou Gael iets vrolijker zijn geweest als Bobby de vorige dag niet halsoverkop naar Washington D.C. was vertrokken voor één of andere stomme commissie-vergadering die vanuit het niets was opgekomen.

"Weet jij of Veroniqué die verkoopcijfers al heeft doorgestuurd?" onderbrak Gael Kelsey kregelig terwijl ze zich een weg baande doorheen de massa reizigers in de luchthaven.

Kelsey antwoordde niet.

Geagiteerd draaide Gael zich om en zag hoe haar assistente met een brede grijns was blijven staan.

"Kelsey Griffith, ik stelde je een vraag," snauwde Gael, wiens stekels recht overeind stonden.

Kelsey reageerde niet. Haar grijns werd breder en haar ogen leken vastgelijmd op iets dat zich over de rechterschouder van Gabrielle bevond.

Met een laatste frons op haar assistente draaide Gael zich opnieuw om en liet pardoes haar zware koffer op de grond vallen.

Te midden van de mierenhoop van mensen stond Robert McGee, in een donkergrijs kostuum met een felrode das. In zijn handen had hij een grote boeket rozen, in dezelfde kleur als zijn das. Zijn blauwe ogen fonkelden met pretlichtjes.

Zonder dat Gael zich kon bedwingen, rende ze op hem af en vloog Bobby rond de hals. De vertrouwde geur van zijn aftershave was vermengd met zijn eigen geur en Gael ademde diep in. Bobby's armen vouwden zich bezitterig rond haar middel en hij tilde haar op. Gael lachte als een klein kind op kerstochtend.

"Wat doe jij hier?" wist ze uit te brengen, toen Bobby haar eindelijk terug had neergezet.

"Goede verrassing?" vroeg Bobby, die teder de haren uit Gaels gezicht aaide en haar voorzichtig op haar lippen kuste.

Gael glimlachte tegen zijn lippen. "Beste verrassing," gaf ze gul toe.

Naast haar dook Kelsey open. Bobby knikte naar Gaels assistente en nam de koffer, die Gael had laten vallen in haar verbijstering, over van haar.

"Dankjewel, Kelsey," zei Bobby tegen haar. "Zonder jouw hulp had ik niet nooit voor elkaar gekregen."

"Totaal geen probleem," grijnsde Kelsey. "Geniet ervan, baas." Met die woorden verdween Kelsey in de mensenmassa die doorheen Charles De Gaulle krioelde. Niet dat Gael daar enige aandacht aan besteedde.