Eudox | boek 2 | Dawn Of Secrets

46|Vastgeklemd

Dounia - toxic
____________________

Terwijl de anderen het opnamen tegen de rest van de elite krijgers en Kane, nam Daphne het op tegen de elite krijger Angela, van wiens krachten nog steeds onbekend was. Daphne bestudeerde de fee terwijl ze tijdrekkend heen en weer zat te vliegen, wetend dat de elf geen totale controle had over haar eigen krachten.

"Waar is mijn familie?!", riep de elf weer voor de derde keer en Angela lande op een van de grote, hoge, grijze rotsblokken. "Dat is al de derde keer dat je dat vraagt en voor de derde keer zal ik je hetzelfde antwoord geven. Geef je over en ik zal je naar je familie brengen", herhaalde ze en Daphne staarde haar aan, voordat ze haar ogen over de omgeving liet rollen.

Angela raadde meteen al dat de elf een plannetje aan het stippelen was. "Het heeft geen zij Daphne!", trok ze haar aandacht weer aan en de elf keek weer naar de magiër om.

"Ik ben de enige hier die überhaupt kan vliegen. Er is hier niets anders dan rots en blok. Je vrienden zijn allemaal een op een gevechten aan het houden met een paar van maar liefst de sterkste krijgers in Eudox dus ze zullen voor een tijdje wel bezig zijn, áls ze niet al uitgeschakeld zijn", vatte de krijger op en Daphne liet haar hoofd radeloos zakken.

"Je kunt je hieruit niet vechten Daphne".

"Je kunt je hieruit niet redden papa", zei de jonge fee en de oudere man tegenover haar keek peinzend naar het schaakbord. Hij zat voor de eerste keer eindelijk vastgeklemd door zijn dochter, degene aan waaraan hij het spel zelfs zelf heeft uitgelegd.

Daphne ging triomfantelijk achterover leunen en greens. "Je kan me net zo goed nu al dat broodje maken. Elke stap die je zet is meteen verloren!", zei ze en hij keek even naar het glimlachende meisje en weer terug naar het schaakspel.

Na een uur zitten staren zat Daphne ongeduldig op de tafel te tikken.

"Pap zet nou een zet...", zei ze slaperig sinds het al donker begon te worden en hij schudde denkend zijn hoofd. "Er moet toch een manier zijn om-".

"Pap dit heb je al tig keer gezegd en elke keer heb ik je uitgelegd hoe je zeker weten niet zal winnen!", riep ze gefrustreerd en hij keek fronsend naar haar op.

"Hé. Niet zo'n toon jonge dame", zei hij streng en ze rolde met haar ogen terwijl haar vader wederom naar het schaakspel staarde. Na een kwartier van stilte sprong ze plotseling ongeduldig van haar stoel. "Weet je wat? Ik geef het op. Nu blij?", zei ze verveeld en hij keek langzaam naar haar op, waarna hij langzaam greens.

Op dat moment sloeg het haar te binnen en ze vouwde haar armpjes over elkaar heen. "Wacht eens even-".

"Ik geloof dat jij mij een broodje verschuldigd bent", zei hij grinnikend en stond op waarna hij naar de keuken begon te lopen. Daphne stampte verontrust met haar voet op de grond.

"Nee! Dat is níet eerlijk!". "Wat is niet eerlijk?", begon haar vader terwijl hij zich naar haar omdraaide en haar vragend aankeek.

"Dat ik simpelweg aan het bedenken was welke ik van de twee zetten zou zetten of dat jou ongeduldigheid er tot toe heeft geleid om het zelf op te geven, wat automatisch betekent dat ik win?", vroeg hij en Daphne was van plan om hem tegen te spreken, als ze zich realiseert dat hij eerlijkwaar gewonnen heeft.

Ze zuchtte verslagen en liep naar de keuken toe, met een grinnikende vader achter zich aan. "Ik wil graag een broodje met geroosterde ham. Extra knapperig graag", zei hij geamuseerd en Daphne wuifde het weg. "Ja ja ik weet het al. Dat is het enige dat jou grote buik verteerd de laatste tijd", zei Daphne mokkend en haar vader lachte.