Loving Enemies [Under Revision]

Enemy 2

*REVISED*

[Shana's POV]

Flashback

"Mommy kinuha po ni Adarna yung eyeglasses ko! Hindi ako makakita ng maayos!" I said habang naiyak ako.

"Don't call me Adarna first!"

"I don't want to! Isa kang dakilang ibon na hindi marunong kumanta, you bad girl!" Sigaw ko.

"Then fine! I'll go home!" Sabi ng kumuha ng glasses ko at naramdaman kong papauwi na talaga siya. Natatakot ako. Well sino bang hindi kung 6 years old ka palang, malabong malabo na ang mata mo tapos pagabi na?!

"W-wait up, Yvonne!" Sigaw ko sa kanya.

"You're a good girl pala!  Here's your glasses! Bye Blurry Eyes!" And binigay niya sa kamay ko yung glasses. Sinuot ko ito and nakita ko siyang tumatakbo na paalis. Umuwi na rin ako at tumigil sa pagiyak, mahirap na baka mapag-tripan na naman ako.

End of Flashback

"Yvonne?!" She nodded. "Yvonne Adarna?!" I repeated.

"You're still silly as before, you Blurry Eyes! I told you not to call me like that or else-"

"Or else what? You can't take my glasses off anymore, I don't have one!" And we laugh silently, medyo tumitingin na sa'min yung iba naming katabi kaya medyo nag-tone down kami sa kakatawa.

Yvonne is my childhood friend, or I should say childhood bully? Kidding, she always protects me before dahil ayaw niya raw nang may nang-aaway sakin bukod sa kanya. And she's very, very straightforward; hindi ko lang alam na ngayon.

"How are you?" Bulong niya sa akin.

"Shh. Not here." Sabi ko naman. Mukhang alam na naman niya dahil she knows that it is very impossible for me to go to Ceres University. Alam niya na galing akong America dahil nagbalak akong magpaturo sa kanya before ng Karate bago ako umalis.

***

After an hour of briefing, nag-dismissed na 'yung professor namin since first day naman daw. Ilang ulit na rin akong kinukulit kung anong nangyari sa American Life ko. Tss, hindi makapag-antay.

"Sige na, Shana! Miss na miss na miss na kita eh!" Sabi niya habang nakayakap sakin habang papunta sa cafeteria. Nakakahiya! Dapat nga papunta ako kay Misha ngayon pero she insisted na kumain muna kami.

Kinuha ko na ang tray ko at naghanap na ako ng free table nang natulak ako ni Yvonne ng biglaan. Geez! May natapunan ako!

"Gosh! I'm sorry!" Binaba ko muna 'yung tray ko sa malapit na table at nilabas ko yung hankerchief ko para punasan yung damit ng natapunan ko. Marami na akong naririnig na gasps sa paligid namin.

"Are you a fool?! Pwede ba wag kayo maglandian dito!" Sigaw niya samin. Natahimik sandali yung mga tao dito. Tapos after a few seconds nagbulungan na sila. Hay, kaya ayoko ng napapansin e.

"Pwede ba?! Nag-sorry naman kami a!"

"You think your sorry can remove this stain!?"

"Edi I'll pay!" Dudukot na sana ako ng pera ko nang naalala kong iniwan ko pala 'yon para hindi ko maisip na marami akong pera. Hay nako!

"Hey, pay him! Geez." In the end, nag-walk out nalang ako. Hinayaan ko nalang si Yvonne na magbayad sa loko-lokong 'yon. Eh wala akong pera e.

***

"Akala mo kung sino! You--!" Sigaw ko sabay sipa sa bato papunta sa pond. Nabi-bwiset pa rin ako. Di na nga ako nakakain, nabwisit pa ako dahil sa lalaking 'yon. Si Yvonne kase naging clumsy pa!

Sino ba 'yung lalakeng 'yon?! Who does he think he are?! Does he want to be beaten up?! 

"Hey! I brought you some cookies. Thought you were..." Then hinablot ko na yung hawak niyang cookies, "Yeah gutom ka nga. I already said sorry and I was about to pay him pero sabi niya 'wag nalang. Badtrip daw."

"'Di mo ba kilala kung sino 'yung nabangga mo?" I glared. Mukha bang kilala ko? "Ah, sabi ko nga."

"Sino ba 'yon?" Inis kong sabi habang kumakain ako.

"He's Keiro Anthony Buenavides, the School's Heartthrob."

***