ขอออกตัวก่อน ตอนนี้สั้น(กุด)มากค่ะ 55555 พยายามจะร้อยเรียงเรื่องราวให้มันยาวแล้ว
แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ใช่ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ จนต้องลงมาจบแบบเดิมเท่านั้นจริงๆค่ะ
ขอโทษมา ณ โอกาสนี้ค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ
----------------------------------------
"ทางเดินของเธอน่ะ มันช่างยิ่งใหญ่แต่ฉันเองที่มันขลาดเขลา"
"ไม่กล้าแม้จะยืนที่ตรงนั้น"
...
"อนาคตไงล่ะ วันข้างหน้าทั้งรุ่งโรจน์
ทั้งตกต่ำ.....
แต่เธอก็ยังเป็นเธอเสมอ ฉันก็คือฉัน ไม่มีทางบรรจบกัน"
"อะไรที่เธอเลือก ก็มั่นใจเถอะว่าดีอย่าเสียใจเลยเพราะมันไม่อะไร...ที่ไม่แลกมาด้วยความเจ็บปวด"
.
.
.
.
ประโยคนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวเขาทุกห้วงของอารมณ์ ทุกห้วงของเวลาตลอดช่วงเวลาหลายสิบปี เขาเพิ่งเข้าใจความหมายของประโยคนั้น จากชายคนนั้น บนรถไฟ
วันที่ต้องตัดสินใจยืนกันคนละฝั่ง
เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง จากวันที่ตัดสินใจก้าวเท้าหนีออกมาจากบ้านดัมเบิลดอร์
นับสิบปีที่ไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตา
จนวันนึงข่าวของอาจารย์ป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ของฮอกวอตส์
ชื่อที่สะกดให้เขาหยุดนิ่ง คงไม่เท่ารูปของอีกคนที่อยู่บนหนังสือพิมพ์นั้น
ผู้ชายใส่สูท ตาสีฟ้าสกาวคนนั้น บนรถไฟที่มุ่งไปเกาะอังกฤษ ในฤดูร้อนปี1899
แบบนี้ใช่ไหมที่นายต้องการจะบอก
เรื่องของเรามันไม่มีทางออกเลยใช่ไหม
และนี่มันเพียงเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น
ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ฉันต้องให้เป็นช่วยถักทอร้อยเรียงมัน
เข้าใจแล้วที่นายบอกว่า นายมันขลาดเขลาเข้าใจแล้วที่นายบอกว่า มันต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด
อยู่ตรงนั้น ทำหน้าที่ของนายไปเถอะ แล้วฉันจะทำหน้าที่ของฉัน อย่างสุดความสามารถเช่นกัน
END
