Kırıldı kalemin ucu, kurudu mürekkep. Ne yazılacak bir kağıt vardı masamda ne de yazacak bir kalem. Rüzgara boyun eğen kağıt parçaları gibi savruldum masalın tam ortasında. Satırlara sığınmaktı en iyi yol belki... Sığınamadım.
Dile getirmeliyim belkide? Beceremedim. Enkazımda savrulan parçalar çökmüştü boğazıma çünkü; çıkmıyor du sesim. Belki bir fısıltı?
Asla...
Kelimeler doğru düzgün yan yana gelmiyordu bile zihnimde. Her biri kuytulara gizlenmiş, saklıyordu yüzlerini. Sigaramdan sızan dumanların arasına cevirdim bakışlarımı gök yüzüne. Gecenin karanlığına boyun eğmişti tüm yıldızlar. Sadece, sadece bir tanesi ışıldıyordu tüm ihtişamıyla ve ben kalemimin ucunu daldırdım o parlayan yıldızın ışığına. Sonra... Sonra savurdum kalemi gök yüzüne, geceye bizi çizdim. 🎇✨🎆
