Fake (dutch)

zaterdag 10 september

De dagen daarna gaan in een waas langs me heen. Ik moest mee met de politie en vertellen hoe ik hem kende, mijn ouders hadden er stil bij gezeten. Huilend probeerde ik uit mijn worden te komen wat niet was gelukt met als gevolg dat mijn moeder moest vertellen dat Luca mijn vriendje was. Toen de agente vertelde dat hij geen pijn had gehad drong het nogsteeds niet echt tot me door. Pas de dagen erna besefte ik de harde waarheid dat Luca dood was. Dood...

Ik sta stil op en laat me meevoeren met de stoet zwarte mensen. Vooraan lopen zes eveneens zwartgeklede mannen met een kist op hun schouders, daarachter Luca's ouders. Ik heb weinig gemerkt van de dienst. Opeens was het voorbij en ik zat daar maar, huilend, totdat mijn moeder me hielp met opstaan. Het is een regenachtige dag. Net alsof de hemel ook huilt en rouwt om Luca's dood. Stil kijk ik toe terwijl de kist in het graf wordt gezet. Luca's ouders gooien allebei een handje zand op de kist. Vervolgens zijn zus, de tranen lopen ook bij haar over de wangen. Daarna mogen zijn vrienden en kennissen een beetje zand op de kist leggen. Verblind door tranen loop ik naar de kist, "vaarwel Luca. Ik zal je nooit vergeten," denk ik. Daarna loop ik terug naar de auto. Puck komt aanlopen en slaat een arm om me heen. Ze is al sinds groep een mijn beste vriendin, samen gingen we naar de middelbare school en sindsdien is de band alleen maar sterker geworden. Nu zitten we allebei in 5 havo en gaan we vaak samen een avondje stappen, meestal met Rebecca en Kiki, twee andere goede vriendinnen die in de brugklas bij ons in de klas kwamen. Deze week hebben ze me zo gesteund!

Als ik thuis kom ga ik met puck naar mijn kamer. Overmorgen moet ik naar school. Ik zie dat dus nu echt niet zitten maarja. Ik ben gewoon helemaal kapot van het ongeluk. Ik hou zoveel van Luca... Ik begin weer te huilen. Puck geeft me een knuffel, gearmd blijven we een hele tijd zitten. Dan staat Puck op en loopt naar de deur." Ik ga maar eens kijken of er nog wat chips beneden ligt. Dan gaan we samen een serie kijken, met z'n tweeën, net als vroeger." Waarschijnlijk kijk ik heel verongelijkt want ze kijkt me hoofdschuddend aan en zegt," je moet toch ièts doen?" "Oké dan" Zeg ik en ik zet de tv aan.