Bu ses Cansu'ya aitti. Sanki delirmiş gibiydi.
- Sen ya da siz . Siz bücürler kim olduğunuzu sanıyorsunuz ?
- Ne var Cansu ? Diye atıldım öne.
- Yeni kız kendini birşey sanma. Ayağını kaydırırım.
- Kaydırda görelim hadi dedim.
- Orospuluğun everesti niye atarlandın bakalım sen böyle ? Bu ses Şebnemindi.
- Kes sesini gerizekalı. Uff !! Ben niye sizinle uğraşıyorum ki ya. Kezbanlarla işim olmaz.
- Bizimde senin gibi kaşarlarla işimiz olmaz. Burcunun sözü üzerine gülmeye başladım.
- Siz görüceksiniz deyip gitti Cansu.
Günün sonuna gelmiştik nihayet. Ne gündü ama. Annem beni almaya gelmişti. Öğretmenlerden aldığım malzeme listesindeki malzemeleri kırtasiyeden alıp eve gittik.
- Ee anlat bakalım. Yeni okulun nasıl ? Arkadaşlar edindin mi ?
- İyi bir okul. Sevdim. Arkadaşta edindim. Öğretmenlerimle de hemen anlaştım.
Anneme hayatımda ilk defa yalan söylüyordum. Kızarmıştım. Annem anlamasın diye odama yöneldim.
- Kızım nereye ?
- Anne ödevlerim var.
- Peki yemek olunca çağırırım seni.
- Tamam annecim.
Odama gittim. Ödevlerimi yaptım. Müzik dinlemeye başladım mp3 ten. Birden aklıma babam geldi. Müziği durdurdum. Ve düşünmeye başladım. Babamın acısını unutmuş muydum ? Hayır kesinlikle. Babam eve geç gelirdi işten. Gelincede çoğunlukla içki içerdi. Annemle kavga ederlerdi her zaman. En ufacık şeyden bile kavga çıkardı bizim evde. Babam beni sevdiğini hep söylerdi. Ama sevgisini çok gösteren bi kişiliğe sahip değildi. Annem babama karşı biraz yılan dilliydi. Zaten annemin bu kötü dilinden dolayı çıkardı kavgalar. Ama bana karşı hiç oyle değildi. Babama neden böyle soğuk davrandığını çözememiştim bir türlü. Sorduğumda ise hep geçiştirirdi. Bende pek üstelemezdim doğrusu. Ama her ne olursa olsun annemide babamıda hep çok severdim. Ama babama daha çok düşkündüm. Annem nadirde olsa bana bazen kızardı. Babam anneme tabi. Babam benimle pek konuşmazdı ama ne olursa olsun beni hep korurdu anneme karşı. Biliyorum babam beni görüyor. Baba sana söz veriyorum asla kötü yola sapmayacağım hayatımda. Seni hayal kırıklığına uğratmayacağım. Göz yaşlarımı siliyorum kapı sesini duyunca. Annem odama giriyor.
- Kızım yemek hazır. Aa ağladın mı sen ?
- Yok anne ağlamadım.
- Emin misin ?
- Eminim. Ben aç değilim anneciğim.
- Olmaz kızım gel hadi. Az yersin.
- Anne üsteleme lütfen.
- Peki sen bilirsin !
Annem kapıyı hızlıca çarpıp gitti. Ne olmuştu birden bire ? Ben mi sinirlendirmiştim onu ? Neden ses tonu yükselmişti ki ? Offf !! Düşüncelerim arasında boğuluyordum. Yatağımın yorganını açıp uyumaya başladım..
Sabah oldu. Annemin bağırış sesleriyle uyandım. Salona gittim. Annem telefonda konuşuyordu. Öyle sinirlenmişti ki beni görmedi bile.
- Artık dayanamıyorum tamam mı ? Benimde bir hayatım var. Bıktım senin kızının afra tafralarından. Yemeğe çağırıyorum gelmiyor. Ona buna istemiyorum diyo. Artık babasıda hayatta değil. Ona bakmak zorunda değilim. Senin ona bakmam için bana verdiğin paralarada ihtiyacım yok. Allah allah.. Yeter be !
Bu sözleri karşısında kalakalmıştım. Birden benim onu dinlediğimi fark etti.
- Şey kapatmam lazım dedi ve telefonu kapattı.
- Kızım ? :)
- Bana bi açıklama yapacak mısın ?
- Kızım , yanlış anladın sen yavrum.
- Yanlış filan anlamadım. Hemen bana burda neler olduğunu söyle !!
- Off !! Yeter be !! Çok olmaya başladın sen. Sabırda bir yere kadar ama canım. Herşeyi anlatma vakti geldi bence. Damla , ben senin öz annen değilim.
..........................................................................
İnşallah beğenmişsinizdir. Hasta olduğum için bu kadar yazabildim. Yorum ve votelerinizi bekliyorum.. <3
