Ανεκπλήρωτος έρωτας 🌹

Κεφάλαιο Τέταρτο

... Αλήθεια τώρα Μαρίνα; Εντάξει λοιπόν, αφού το θέλεις έτσι...
Μ:Κατερίνα τι έχεις πάθει;
Κ:Εχεις το θράσος να με ρωτάς τι έχω πάθει;
Προσπαθώ να σώσω τη φιλία μας και εσύ μου μιλάς για ένα αγορι
Ν:Αφού μόνος με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή
Κ:Δηλαδή ούτε η φιλία μας ούτε τίποτα έτσι;
Μ:Ακριβώς
Κ:Θα το μετανιώσεις Μαρίνα
"Αντε στο διαολο Κατερίνα" ήταν το μόνο που κατάφερα να ακούσω καθώς έφευγα νευριασμενη και με δάκρυα στα μάτια μου. Ίσως να μου άξιζε αυτή της η συμπεριφορά... Πήγα στη πίσω μεριά του σχολείου εκεί που τα παιδιά συνήθως κάπνιζαν και μαζεύονταν παρέες λίγο πιο "περίεργες" από τις υπόλοιπες αλλά πραγματικά δεν με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να ξεσπάσω σε κλάματα και δεν είχα το θάρρος να το κάνω μπροστά σε όλο το σχολείο...
"Τι έγινε Κατερινάκι; Μας χώρισε ο γκομενος;"
Ρώτησαν χλευαστικα μερικά παιδιά;
"Σκαστε όλοι σας" απάντησα και συνέχισα να αφήνω τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα μου..
Ένιωσα ενα χέρι να με ακουμπάει
Ήταν η Κλειώ
"Κατερίνα τι έγινε;"
"Τι να έγινε; Φαίνεται η Μαρινα προτίμησε να βάλει ένα αγόρι πάνω από την φιλιά μας..."
"Έλα μη στεναχωριέσαι.. Θα καταλάβει το λάθος της και τότε θα είναι πολύ αργά. Έλα τώρα να φύγουμε από εδώ" είπε και με πήρε από το χέρι τραβωντας με προς το μπροστινό προαύλιο.
Καθησαμε στο αγαπημένο μας παγκάκι και αναλύσαμε το θέμα περί Μαρίνας
Ένιωσα καλύτερα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου και δεν είχα διάθεση για τίποτα
Το κουδούνι χτύπησε και μπήκαμε για μάθημα

[...]

Στο διάλειμμα καθώς μιλούσα με την Κλειώ για  άσχετα θέματα άκουσα μια γνώριμη φωνή
Όχι δεν μπορεί...
Και όμως, ήταν αυτός. Γαμωτο...
Λ:Κατερίνα;
Κ:Ναι;
Λ:Τι διαολο πηγές και είπες στη Μαρίνα;
Κ:Ε; τι της είπα; Σε εμένα μιλάς; Μάλλον κανείς λάθος.
Λ:Ναι να σαι σίγουρη, από το μυαλό της έβγαλε ότι την εβρισες και της είπες ότι δεν θέλεις να την ξανά δεις στα μάτια σου (ουαου η Μαρίνα διαβάζει το μυαλο μου), από το μυαλό της έβαλε ότι την είπες πουτανα;
Κ:Χριστέ μου αυτό το κορίτσι... Τι φαντασία είναι αυτή; Στο κάτω κάτω και να τα είπα; προς τι τόσο ενδιαφέρον;
Είπα γυρνωντας του την πλάτη έτοιμη να φύγω
Με έπιασε με δύναμη από τον ώμο και με γύρισε στο μέρος του
"Δεν θα πας πουθενά αν δεν μου πεις τι στον πουτσο παίχτηκε με την Μαρίνα"
"Να πας να ρωτήσεις την ίδια που θα σου πει σίγουρα την δική της αληθεστατη εκδοχή και συ θα την αγοράσεις" Είπα ειρωνικά
"Ξέρεις κάτι; Ίσως έχει δίκιο η Μαρίνα με τη συμπεριφορά που έχει απέναντί σου, δεν αφήνεις και  πολλά περιθώρια άλλωστε "
Με κοίταξε υποτιμητικά και έφυγε γρήγορα
Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει και δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα από τα μα τρέξουν από τα μάτια μου.
Έτρεξα γρήγορα στις τουαλέτες και μπήκα σε μια απο τις βρώμικες τουαλέτες του σχολείου, έκλεισα την πόρτα πίσω μου κλειδωνοτας τη και άρχισα να κλαίω ασταμάτητα και με λυγμούς.

Λεωνίδας 's pov

Τι ήταν αυτό; Τι πήγα και έκανα; Συγχαρητήρια Λεωνίδα, την έκανες να κλάψει πόσο καλά νιώθεις με τον εαυτό σου τώρα; Βλακα.
Τι και αν η Κατερίνα έχει δίκιο; τι και αν η Μαρίνα μου είπε ψέματα θέλοντας να με δει να την υπερασπιζομαι. Γαμωτο, σκατα τα έκανα πάλι. Με ποιο σκεπτικό επιτέθηκα στην Κατερίνα; Ξέρω πραγματικά τι έγινε; Πρέπει να ρωτήσω την Μαρίνα τι πραγματικά έχει γίνει. Δεν έχει λόγο να μη παραδεχτεί το λάθος της η Κατερίνα. Της χρωστάω μια συγγνώμη... Πως μπόρεσα να φέρω τόσο χαζα; Γαμω, την στεναχώρησα, πως μπόρεσα να το κάνω αυτό...
Γιατί τοση ανυσηχια γύρω από την Κατερίνα; Εξάλλου, δεν μου αρέσει...
Γαμωτο...

Άκουσα την πόρτα να χτυπάει
"Κατερίνα βγες έξω, σε παρακαλάω"
Ήταν η Κλειώ
"Δεν πρόκειται" απάντησα ξεψυχισμενα
"Εντάξει λοιπόν... Θα περιμένω μέχρι να νιώσεις καλύτερα και αποφασίσεις να βγεις , νομίζω ξέρεις που γράφω τις απουσίες"

Κλειώ's pov

Τι μαλακας θεέ μου; Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό; Πως πιστεψε την φθηνή εκδοχή των πραγμάτων της Μαρίνας χωρίς να ξέρει τι πραγματικά έγινε. Ξέρεις κάτι; Δεν θα αφήσω κανέναν ηλιθιο να κάνει την κολλητή μου να κλάψει. Η τουλάχιστον χωρίς να πάρει μια γεύση από το τι σημαίνει Κλειώ.
Θα φύγω όσο πιο αθόρυβα μπορώ ώστε να μη με καταλάβει η Κατερίνα. Δεν με σταματάει τίποτα.

"Πόσο ηλιθιος παίζει να σαι;"
Λ:Πολύ, παρά πολυ
Κλ:Η αυτογνωσία είναι αρετή ξέρεις
Λ:Σταμάτα να με ειρωνεύεσαι
Κλ:Να σου πω, δεν θα μου πεις τι θα κάνω, με συγχωρείς πάρα πολύ. Μην αναφέρω το ποσο τα χω μαζί σου
Λ:Ξερω Κλειώ... Έχεις δίκιο. Φέρθηκαν τόσο χαζά
Κλ:Τουλάχιστον το παραδέχεσαι..
Λ:Ναι... Κατάλαβα πόσο βλακας είμαι.. Η Μαρίνα μου είπε τι έγινε στα αλήθεια...
Κλ:Ναι εγώ το είχα καταλάβει πιο πριν από εσένα αλλά δεν το έκανα θέμα
Λ:Πρέπει να φύγω
Κλ:Που πας;
Λ:Κάπου που δεν θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει

Το κεφάλι μου πονούσε, τα μάτια μου ετσουζαν και η ψυχολογία μου δεν ήταν στα καλύτερα της... Επικρατούσε ησυχία.
"Κλειώ;" Φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομένει
Δεν πήρα απάντηση και υπέθεσα ότι είχε ανέβει για μάθημα.
Ύστερα από λίγη ώρα άκουσα την πόρτα να χτυπάει δυνατά
"Κατερίνα βγες έξω τώρα γαμω...