You can't save someone who's already dead

Deel 1

Het was een normale woensdag ochtend. De zon scheen en er was bijna geen wolkje aan de lucht. Er was nog steeds een frisse wind die iedereen deed beseffen dat het nog steeds winter was. Karen zat achteraan de klas tijdens de les Natuurwetenschappen. Ze zat op haar gsm te kijken of ze al een berichtje terug had gekregen van haar lief Kyle en dat was inderdaad zo. Ze keek snel even naar de leerkracht die helemaal vooraan van de klas aan het wijzen was op bord. Daarna waren haar ogen gericht op haar vingers toen ze antwoordde op zijn berichtje. Plots was er geklop op de deur. Karen probeerde snel haar gsm weg te steken terwijl iedereen zich richtte op wie er uit het deurgat ging komen. Maar helaas schoof ze de gsm naast haar broekzak en vloog hij op de grond. Gelukkig ging de deur net open wat voor een afleiding zorgde. Ze nam hem snel van de grond en keek of er geen barsten in zaten. Er was een glimlach van opluchting te zien toen ze zag dat dat niet zo was. Iedereen in de klas begon te fluisteren dus keek Karen op wat er aan het gebeuren was. En nooit had ze gedacht dat dit moment ooit zou komen. Ze keek  recht in de ogen van Luna. Ze was al vanaf de kleuterklas beste vrienden met haar maar dat veranderde toen Luna niets meer van haar liet horen in Amerika. Ook Luna keek recht in de ogen van Karen en het was alsof iedereen wist wat er aan de hand was. Want iedereen wist dat Luna plots verdwenen was en dat Karen daardoor af van zag. Karen wendde haar blik af toen de leerkracht terug begon te praten. "Welkom terug, Luna. Je mag plaatsnemen op een vrij bankje." zei ze en ze wees naar één van de lege stoelen. Luna nam plaats achteraan zodat ze minder ogen in haar rug zou voelen prikken. Ze keek Karen nog eens aan maar ze bleef strak naar voren kijken. Nog altijd in chock en kwaad, ongelooflijk kwaad. Hoe kon ze dit haar aangedaan hebben. Karen dacht dat Luna dood was en stiekem hoopte dat dat waar was geweest want nu kan ze er zelf geen uitleg aan geven en het maakt haar gek. 

Na een lesuur die eeuwig leek te duren voor beiden ging de bel eindelijk en hadden ze pauze. Karen nam snel haar gerief en liep zo snel ze kon het lokaal uit, opweg naar de toiletten zonder nog één keer te kijken naar Luna. Luna had nooit haar gerief uit haar tas genomen dus nam die gewoon op en stapte naar de speelplaats. Waar iedereen terug naar haar keek alsof ze juist uit de dood herrezen was.