Maska Giulietty

Wenecja, 1739 rok

Livio dostrzegł Giuliettę idąc chodnikiem wzdłuż kanału. Stała przy balustradzie mostu i oglądała płynące po wodzie bogato strojone z okazji karnawału gondole wypełnione przebierańcami wcielającymi się w postaci z komedii dell'arte. Inni zgromadzeni obok niej ludzie głośno wiwatowali, tylko Rossetti zachowała posągowy spokój. Zaskoczyło go to, że nie miała już zasłoniętej twarzy. W ciągu tych lat niewiele się zmieniła, nie licząc paru zmarszczek wokół oczu i na czole, a także siwych pasm włosów, świecących się w słońcu jak srebrne nitki. Kobieta podniosła wzrok, a wtedy ich spojrzenia się spotkały. Uśmiech rozjaśnił jej poważną twarz.
– To naprawdę ty – powiedziała, gdy przepchał się do niej przez tłum.
– Dlaczego wróciłaś dopiero teraz? – wyrzucił z siebie zamiast powitania. To pytanie dręczyło go już od tak dawna.
– Wróciłam! W kolejnym roku, na następny karnawał. Szukałam cię. Zapytany na ulicy człowiek powiedział, że Feliciano Russo umarł podczas upalnego lata.

Livio złapał się za głowę. Dlaczego o tym nie pomyślał? Jak straszna okazała się konsekwencja tego kłamstwa. Tyle lat płonął nieodwzajemnioną miłością do swojej muzy. 
 – Jak więc teraz...
– We Florencji odwiedziła mnie znajoma Wenecjanka. Chwaliła maskę pewnego wprawnego rzemieślnika, Livio Moreno. „Znałam ja niegdyś równie dobrego artystę" – powiedziałam – „Feliciano Russo, niestety śmierć zabrała go w zbyt młodym wieku". „W młodym wieku? Och, coś pomyliłaś, Kochana! Feliciano był starym mistrzem. Po tym, jak umarł, jego miejsce zajął właśnie Moreno".

– Byłem głupcem. Przepraszam...

Zdziwił się, kiedy zachichotała.
– Nie byłeś głupcem. To dzięki tobie, signor, zrozumiałam, że cierpień nie wolno maskować. Trzeba pozwolić, by ktoś nas uratował. Dał nadzieję, kiedy własnej siły nie wystarcza.