Sokak Lambası#Wattsy2019

Sokak Lambası-1

Önerileriniz için iletişime geçin» •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Her şey sebepsizdi, ona göre. Tüm bu olanlar... Saçmalıktan ibaretti.

Nedenini bir türlü kavrayamamıştı.

Daha 6 yaşındaydı.

Ne istemişlerdi ondan ve ailesinden?

Cevabı bilmiyordu. Canını sıkan bir şeydi bu. Fazla kötü hissettiriyordu insana kendini.

Hep diken üstünde yaşadı. Ailesinin intikamını alması gerekiyordu. Daha 6 yaşındayken kurmuştu planını.

Aynı şekilde işkence edecekti o adama. Tabii adam demeye bin şahit isterdi.

Babasını nasıl yalvarttıysa, aynı şekilde yalvartacaktı onu. Köpek gibi hem de.

Bu düşünceler ona zevk veriyordu. Onu öldürme sahnesi gözünün önüne gelince, ister istemez yüzünde tebessüm oluşuyordu. Buna engel olamıyordu. Ya da olmak istemiyordu.

Orası silikti.

Tek net olan onu öldürme arzusuydu...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Saat 01:35. Herkes uyudu. Oda arkadaşım Betül de buna dahil.

Şimdi tam zamanıydı. Aşırı sessiz olmaya çalışarak yatağımdan kalktım. Kapşonlumu üzerime geçirip, yanıma bir miktar para aldım. Telefonumu da cebime koyup, cep fermuarımı çektim. Sessizce balkona çıktım.

Etrafta kimseler gözükmüyordu. Temkinli hareketler eşliğinde balkon demirlerine tutunarak aşağı sallandım. Aşağı balkona atladım. Çıkan sesten dolayı kafamı eğerek duvara yaslandım. Sessizlik hâkimiyetini sürdürmeye devam edince yerimden doğruldum. Tekrar aynı işlem ile aşağı sarktım. Bu sefer klima motorunun üzerinden demirlere tutunarak aşağı atladım.

Ayaklarım müthiş derecede acımıştı. Ama durmak için vaktim yoktu. Hızlı adımlarla yurdun duvarına koştum. Fazla yüksek değillerdi. Duvara tutunup kendimi yukarı çektim. Ve son kez aşağı atladım.

Sonunda başarmıştım. Yurttan kaçmayı başarmıştım. Hızlıca yurdun olduğu bölgeden uzaklaştım.

Daha önce geçmediğim ara sokaklardan geçiyordum. Kesinlikle kaybolmuştum. Artık geri dönme şansım kalmamıştı. Hızımı azalttım. Bir müddet sonrada durdum.

Anlım boncuk boncuk ter olmuştu. Koştuğum ve fazla adrenalinden dolayı kalbim göğüs kafesimi delecekmiş gibi hızlı atıyordu.

Nefesim düzene girene kadar bekledim. Mutlu olmak için erkendi. Kendime sığınak bulmam gerekiyordu. Sonrada yurda dönüp valizimi alarak, yeni hayatıma adım atmam lazımdı.

Issız ve bir o kadar da kasvetli olan sokakta yürümeye başladım. Ayın önünü kapatan bulutlar yüzünden, tek ışık kaynağım sokak lambalarıydı.

Fazlaca ürküyordum. Karanlıktan biri çıka gelecekmiş gibi bir his vardı içimde.

Esen rüzgarla kapüşonlumun şapkası, kafamdan sıyrıldı. Ardından kafama düşen minik damla endişemi arttırdı.

Olamaz! Yağmur başlıyordu. İnce giyinmiştim ve bünyem hastalığa ziyadesiyle elverişli. Yeni hayata hasta adım atmayı kimse istemez.

Adımlarımı sıklaştırdım. Hemen saklanacak bir yer bulmalıydım. Aksi takdirde sırılsıklam kalacak ve hasta olacaktım.