Sessizliğin İzleri

#3 - Yargısız İnfaz

*Kötü alışkanlıklar içinizdeki sıkıntıları gidermeyecektir. Amacınız kendinize zarar vermekse eğer, ailenizi ve sizi sevenleri düşünün. "Hiç kimsem yok"diyorsanız eğer yanılıyorsunuz! O her daim yanınızda, sizi izliyor. O ALLAH!*

İnsanları artık hiç anlamıyordum, onların bakışları ile kafamda sanki bana "seni istemiyoruz" algısı oluşuyordu. Bir süre sonra anlamaya başladım. Aslında insanlar beni kötü bilmiyorlardı, ben öyle sanıyordum.

Dediğim gibi lisede hiç görmediğim ve yaşamadığım şeyleri yaşıyordum. Her ne kadar suçsuz olsam da her zaman suçlu ben oluyordum. Kayra yorulmuştu ama pes edemezdi.

Okulun en psikopat ve en çirkin grubu olan Yahya ve çetesi ezik ve zararsız görünüşümden ödün verdiğim için beni hedef almışlardı. Okulda gasp etmediği kimse kalmamıştı. Kimse bunun farkında değildi ancak bu sefer sağlam kayaya çarpmışlardı. Her zamanki gibi yine birini bulup, bir öğrencinin cüzdanını ve telefonunu çalmışlardı.

-Birader hadi biraz hızlı olun!
-Tamam ya sabırlı olsana.
-Biri gelirse sonumuz çok kötü olur biliyorsunuz değil mi?

Onları izliyordum. Telefonumu alıp hemen video çekmeye başladım.

Olamaz! Beni farkettiler.

-HEY DUR!!!
-KAÇMA GEL BURAYA!

Oradan hızlıca uzaklaştım. Ertesi gün okul müdürü beni yanına çağırdı ve;

-Neden böyle bir şey yaptın?
-Sizi anlamıyorum.
-Lütfen aldıklarını geri ver!

Bunun üzerine telefondaki videoyu izletmek geldi aklıma ancak sorgusuz bir şekilde okul müdürünün bana bu şekilde yaklaşması hoşuma gitmemişti. İşte o zaman tekrar dedim kendi kendime,
"Benden ne istiyorlardı?"

Sahiden benim gibi zararsız birinden şüphelenmişlerdi. Daha fazla uzatmadan telefonumdaki video kaydını gösterdim.
O gün tüm sessizliğimi bozmuştum işte!

Okul müdür görüntüler karşısında şok olmuştu. O haylazlara gereken ceza verilmişti.
Ancak benim içim rahat değildi çünkü bu video kaydı olmasaydı suçlu bendim. Bunun üzerine o zararsız Kayra olmamaya karar vermiştim. Evet, ne olursa olsun kimseye zarar veremem, ama saf da olamazdım.

Yorulmuştum. Her şeyi kafama takıp kendime yazık ediyordum. Hayatı akışına bırakıp kimseye bulaşmadan kendi yoluma bakmam gerekiyordu.

Ve artık zamanı gelmişti...

*Devam edecek!"