(TP)-The bad ass scholars.

ika-52 banat 👊

Allen's pov..

Please..patawarin mo ako dahil nasasaktan kita ng ganyan. Hindi ko gustong maramdaman mo yan..." Nagmamakaawa nyang sabi. Hindi ako makapaniwalang
Nasa harap ko sya ngayon. Pagkatapos ng mahabang mga araw na puro bulaklak at mensahe nya lang ang natatanggap ko. Mga notes nya na nagsasabi kung gaano nya ako nami miss. Lahat ng iyon itinapon ko sa basurahan. At yung mga bulaklak na pinapadala  nya sa akin at regalo. Lahat nang iyon nasa kuwarto ko. At nalulungkot ako sa tuwing pinagmamasdan ko yun. Hindi ko naman magawang isoli dahil hindi ko naman alam kung nasaan sya. Kaya itinabi ko nalang iyon lahat.

Mabilis na tumulo ang luha ko na parang may sariling isip. Hindi ko mapigilan.

Niyakap nya ako ng mahigpit. Hindi nya malaman kung paano
Nya ako patatahanin. But.,mas lalo lang umiyak saka mahigpit na yumakap sa kanya.

"Mis na kita!! Sorry hindi ko lang talaga kayang pigilan ang nararamdaman ko. Mis na mis na kita!!huhhuhu!!!" Basta nalang naisatinig ko ang mga salitang nilalaman ng puso ko. Isinubsob ko pa ng husto ang mukha ko sa katawan nya. Kahit nababasa na ang damit nya. Basta gusto ko syang yakapin ng matagal.

"I know. You already told me how much you miss me kaya ka nasasaktan." Sambit nya habang magkayakap pa rin kami. Ni walang gustong bumitaw sa amin dalawa sa bawat isa.

Kinakabahan ako., natatakot ako. Siguradong alam na nya ang tungkol sa pagpayag ko na mahawakan ng ibang lalaki. Hinayaan ko pang halikan ako.

"Sorry talaga...sorry dahil may nagawa akong hindi ko dapat ginawa. " natatakot kong sambit.

Lumayo ako ng konti para tingnan sya sa mga mata dahil sa sinabi ko. Gusto kong malaman kung anong reaksyon nya pero tanging ang mapupulang mata nya lang ang nakikita ko.

"You did what?" Masuyo nyang tanong sa akin while dying my tears with his thumb.

"N-nagpahalik ako k-kay hendrix...a-at—" pinutol nya na ang iba ko pang sasabihin. Gamit ang hintuturo nya.

"—enough..." Awat nya sa akin sa mababang boses at walang bahid ng galit o ano pa man. Gusto ko sanang matuwa. Peeo nangingibabaw ang takot ko.

"Sorry!!" Yumakap ulit ako at di ko na naman napigilang umiyak.

"C-can you tell me why did you allow him?" Kinabahan ako sa tanong nyang yun. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan. Baka agalit sya at hindi na lalo magpakit. Ayokong mangyari yun!!

Hindi ako kaagad nagsalita at puno ng pag aalinlangan ang isip ko. He blows  a heavy breath.

"It's ok. I won't mind. Tell me" seryoso nyang sabi. Tumingin muna ako sa kanya saka nagbaba ng tingin. Dinig ko ang malakas na kabog ng dibdib ko. Sobra akong natatakot. Paano ba?

"K-kasi feeling ko ikaw yun. Sobra kitang na mis at inisip kong ikaw yun. Kahit saglit lang gusto kong isipin na ikaw yung kasama ko. K-kaya kung magagalit ka sakin ayos lang! K-kasalanan ko naman—" natigilan ako pagkarinig ko sa mahina nyang tawa. Bakit ganun?

Hindi ako nagdahilan para bigyan ng katwiran ang nagawa ko. Nagpaliwanag ako. At handa akong tanggapin ang parusa nya.
Kahit ano Pa iyon. Pero wala naman syang ginawa. Sumilip lang ng konti ang maputi nyang ngipin., na parang nakangiti. Naguguluhan tuloy lalo ako sa kanya.

Niyakap nya ako bigla ng mahigpit at walang inhibisyong inangkin ang labi ko., buong puso ko yung tinanggap at agad tinugunan. Mas diniinan nya pa  paghalik sa labi ko hanggang di ko na napigilan ang sarili kong hayaan sya sa kung ano man ang ginagawa ng kamay nya nung sumakop ito sa loob ng nakatago kong dibdib. Hinayaan ko syang gawin yun habang inaangkin ang labi ko.