(A/N: Muli kong ipapaalala, paki-intindi ang Prologue. Yun lang. Bow XD)
Ate Glimm, thank you for the insipiration! Congrats po sa sandamakmak na reads ng mga stories niyo.
Iloveyou so BIG!<3
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter Five: Heartbeats
LEIRA’s POV
*
Sun rise. ^____^
Singkit eyes >_____<
Teka.. Anong oras na? Six.. Six.. 6:30? O)/(O
Waaaah! Late na’ko!
“Mamaaaaaaaaaaaaa!” At tulog na tulog pa ata? Hala naman. >.<
“Ma, gising! Late na’ko TT____TT”
“Ha? Anong oras na ba?”
“6:30. Huhuhu T_T”
“Eh ano pang tinatayo-tayo mo diyan? Aba! Kilos na anak! Bilisan mo! Maghahanda na ako ng makakain.”
“Opo. Huhu.”
Buset. Di ako nagising ng maaga. Talaga naman >.< Sa kakaisip ko kagabi. Eto nangyari eh! Nakakainis ka talagang lalaki ka! Inis na inis ako sayoooo!
Dali-dali na akong naligo, kumain at nag-ayos. 30minutes ako kumilos. Pero ganun pa rin eh. Late pa rin ako. 7am ang start ng klase namin, pero ngayon pa lang ako aalis ng bahay. 10-15minutes pa naman ang biyahe. Ano ba yan. Tsk. BV naman. Bahala na nga. Hindi naman ganun kastrict si Ma’am Acab e, sana lang hindi siya magpa-Quiz.
*
“Uhh. Good morning po ma’am. Sorry I’m late.“
“Go take your seat. OKAY, AS I WAS SAYING BEFORE, YOUR PROJECT WILL BE…”
Sabi ko sa inyo eh. Whooo! Nakahinga rin sa wakas. At ako’y umupo na at nakinig *U*
“Leira, tignan mo si Justy oh. Agad-agad bura ng name mo sa list ng Absentees. Taray, binabantayan ka. Effort yan te XD” Si Rebeka pala.
“Eh ano naman?” Sabi ko, sabay lingon dun at oo nga.. Binubura nga niya yung pangalan ko.. At. At. At tumingin din siya sakin? At nagkakatitigan na naman kami? Parang… ang lakas ata ng tibok ng puso ko?
“ Ayieee. Pakipot. E ano yan? May patitig-titigan pang nalalaman! Asuss.” Ay tipaklong! Putek. Nakita niya yun?
“Haaa? Hindi naman ha!” Sige, mag-deny ka Leira! Deny pa!
“Bakit? Dahil ba si Pugo talaga ang gusto mo? Kala mo ha! Alam ko na yung issue sa inyo no! Di mo man lang sinasabi sa’kin. Hmp.” Jusko! Naiba nga ang topic. Nag-open naman agad ng panibago. :|
“Hala? Pero---“
“Ops. Okay lang te! Crush ko lang naman yun no.”
“Sorry beka ha. Di ko naman sinasadyang hindi sabihin sayo eh..” Sa totoo lang kasi wala lang sakin yung isyung ‘yon. Ang nararamdaman ko kay Justy ang big deal para sakin ngayon eh.
“Pero hindi yun ang point ko. Siya ba ang gusto mo?”
“Haaaa? Hindi baliw ka.”
“Edi si Justy talaga?” Oo. May di mapaliwanag na feelings ako para sa kaniya. =___=”
“Hin….di rin.” Pero ayokong may maka-alam ng nararamdaman kong ‘to. Tama na munang si Sashi lang.
“Wheeee?”
“Oo nga..”
“Hindi ako naniniwala.”
“At bakit? Ikaw ba nakakaramdam ng--”
“Abcede, Evangelista. Stop talking.”
“Yes ma’am. Sorry ma’am.”-Kaming dalawa.
“Dami mo kasing tanong, making ka na lang.” Siyempre, pabulong kong sinabi yun ^^
Nakaligtas nanaman ako. Mehehe.
*
“Leira.. Uy. Bakit di mo ako pinapansin?”
Dugdug. Dugdug. Dugdug.
“Ah, eh..”
“Uuuwi na ako Justy. Bye.”
Lumapit sa’kin si Justy kanina bago umuwi, pero hindi ko siya pinansin. Pinansin ko siya literally, pero yung presensiya niya, hindi. Kanina pa nga yan papansin during class hours. Pero hindi ko siya matitigan mata sa mata. Ewan ko ba. Simula nang may naramdaman ako para sa kaniya, Ay pesteng nararamdaman yan! Basta, ganito na lang palagi yung sitwasyon. Naiilang na talaga ako pag lumalapit o tumitingin siya sakin. Lalo naman pag kinakausap niya ko. Ewan. Feeling ko ang dami-dami na nang nangyari samin e. Feeling ko gulong-gulo na buhay ko? Anobaaaaa. >.< Makauwi na nga! Di ko na tuloy nahintay yung mga kasabay ko pauwi.
“Manong bayad ho!”
“Oops. Wag na. Ako na magbabayad. ^___^\/ BAYAD PO, DALAWA PO YAN.”
“Tofy? Thank.. you.. ha!.” Churchmate ko. San naman to galling? E sa Manila ‘to nag-aaral ha?
“Wala yun Leira.. :) ”
“San ka galling bakit napadpad ka rito?”
“May binili lang sa Rockwell. Hehe.” Rockwell? Oo ngapala’t Rich Kid ‘to.
Tapos hindi na ako nagsalita pa. Ay na’ko wala ako sa Mood! Tumahimik na lang ako at tumingin sa side.. Nag-aantay na makarating sa bababaan ko..
At sa wakas..
“Manong, para ho.”
“Ingat. ^____^”
“Ikaw din. Babye. Salamat ulit.”
Hayyyy. Eto na naman.. Mag-isa na naman ako sa bahay. Pag gantong mag-isa lang ako. Nawiwindang ako eh! Pag tahimik kasi palagi na lang tumatakbo isipan ko.. Palagi ko na lang iniisip si.. si.. Si ano! Si Hello Kitty. Favorite character ko yun eh. ^_____^ Para akong tanga no? Niloko ko pa sarili ko. Oo na! Lagi ko siyang iniisip! At yung nararamdaman ko para sa kaniya.. Kasi gusto ko talaga malaman kung ano na ‘to e. Love na ba ‘to? Pero ano yung kanina? Bakit ganun na lang yung tibok ng puso ko?
Inilapat ko yung kanang palad ko at itinapat sa kinaroroonan nito.
Hindi.. Iba ang tibok niya ngayon kesa sa kanina..
Eto na ba? Eto na ba ang makakapagpaliwanag para malinawan na ko sa nararamdaman ko para sa kaniya?
BINABASA MO ANG
The Sign
No FicciónEnough with FICTIONS. Lend an eye for REAL STORIES. ~ Tired of super duper fiction stories? Tipong sobrang imposible nang mangyari sa totoong buhay. Yung lagi na lang dapat maganda o guwapo yung main characters? Lagi na lang dapat may mayaman sa isa...
