DENEME

Ruhun Ateşi

   Gecenin tam ortasındayım. Saat kaç bilmiyorum. Ellerim ellerini arıyor, gözlerim gözlerini. Yoksun! Bir kibrit yakıyorum karanlığa. Fotoğraflarımızı yakıyorum bir bir. İçim ağlıyor, yandıkça anılar yüreğim ağlıyor. İçimde bir şeyler parçalanıyor, ağlarken kendimden geçiyorum. Ben aslında anılarla birlikte kendimi de yakıyorum. Duygularımı, sevgimi, minik elli hayalimizi ama en çokta umutlarımı.

Dün gördüm senib mutluydun. Yüzünde gördüğüm tebessümün her şeye bedel olduğunu düşünürken yanındakine kaydı gözüm. İçim üşüdü. Bir titreme sardı bedenimi, bir sıcak hüzün. Yüreğime kor düştü. Ne garipti, ben onu seviyordum, o bir başkasını. Bir başkasına gülümsüyor bir başkasına bakıyordu o güzel gözleri. Görmüyordu beni. Ondan başka herkese gözü kördü. Bana bile!
   Oysa kaç gece omzumda ağlamıştı. Kaç kez avutmuştum onu sözlerimle, hatırlamıyordu, bilmiyordu. Beni unutmuştu. Aradan seneler geçmişti.
Ona olan tüm sevgimi, onunla olan anılarımı yakmak istemiştim bende bu gece. Yaktım küllerini de kalbime gömdüm. Gülüşlerini en derin yerlere sakladım. Ama anılarımızı yaktım. Zira anılarda kaybolursam bir kez daha, unutamazdım.
   Unutmak, zordu. Senelerimi alırdı belki ama kafama koymuştum bu kez. Beni mutlu etmeyen birini sevmeye devam etmeyecektim. Ben bu gece ruhumu da ateşe verecektim.

✒A'mak
fyzagnyy