Heartbeat (Ilse de Lange)

Hoofdstuk 20

Ilse

Ik ben uitgeput en heb nauwelijks meer de kracht om rechtop te blijven zitten op de bank. 'Ils? Zal ik JB morgen inlichten?' Bart komt naast mij op de bank zitten en ik denk even na, maar dan knik ik toch. 'Doe maar wel. Maar vertel hem nog maar niet dat ik was ontvoerd... Dat wil ik liever zelf vertellen aan hem,' zeg ik zacht en Bart knikt begrijpend. 'Zal ik wat te eten voor jullie maken?' vraagt hij en ik knik zachtjes. 'Lekker,' glimlach ik en Caitlyn knikt zachtjes waarna Bart naar de keuken loopt. 'Kom eens, Cait?' vraag ik zacht en ze komt naast mij op de bank zitten. 'Ik hou van je, lieverd,' fluister ik en ze kijkt mij aan. 'Ik ook van jou, mam,'glimlacht Caitlyn en ze legt haar hoofd zachtjes tegen mijn schouder aan. Ik glimlach en ga voorzichtig met mijn hand door haar lange blonde haren. 'Wat is je lievelingsliedje?' vraag ik na een paar minuten. Het is twee weken geleden dat ik voor het laatst heb gezongen en ik heb het heel erg gemist. 'So Incredible en Miracle,' antwoord Caitlyn na even nagedacht te hebben. Ik glimlach en begin met het zingen van So Incredible. Het voelt erg goed om dit nummer weer te kunnen zingen. Caitlyn zingt zachtjes mee en bij het refrein stop ik met zingen zonder dat ze dit doorheeft. Ze blijft door zingen en ze zingt het hele liedje alleen af.

'Je kan echt mooi zingen, Cait,' fluister ik trots en Caitlyn glimlacht. 'Dankjewel mam. Jij ook,' grinnikt ze zachtjes. Ik glimlach en denk aan het concert die ik twee weken geleden had moeten geven. 'Bart?' vraag ik. 'Ja?' klinkt het vanuit de keuken. 'Hoe is het opgelost met het concert?' vraag ik zacht. 'We hebben het afgelast. Yori heeft het uitgelegd op het podium aan de mensen die er waren. Als alles weer goed met je gaat kunnen we het concert binnenkort gewoon geven,' stelt Bart voor en ik knik. 'Graag.' Ik voel me schuldig tegenover alle mensen die er waren. Het concert was in het Tivolitheater in Utrecht en het was helemaal uitverkocht. Al die mensen heb ik teleurgesteld ook al was het misschien niet mijn schuld... 'Je moet je niet druk maken, mam... Het is niet jouw schuld dat pap jou had ontvoerd,' zegt Caitlyn geruststellend. 'Misschien niet, maar ik heb wel veel mensen teleurgesteld,' zucht ik zachtjes en Bart komt met twee borden naar ons toegelopen. 

Nadat Caitlyn en ik allebei klaar zijn met eten sta ik op van de bank. 'Ik wil even gaan douchen,' zeg ik zacht en Bart knikt. 'Lukt het naar boven?' vraagt hij bezorgd en ik knik zachtjes. 'Denk het wel,' glimlach ik en Caitlyn en ik lopen naar boven toe.