Countdown to "Harakiri" [Sasunaru]

15 Mayıs

Ah, kibir çok korkunç bir şey, dostum. O denli korkunç ki, kendi halindeki cıvıltılı bir kasabanın can damarına ağır darbeler indirip o kasabanın ses tellerini kesebiliyor. Ah, ah... İşte benim ailemin en büyük derdiydi bu boylarını aşan kibirleri. Ah, sana anlatmamaya ve bu sırrı mezara götürmeye yemin etmiştim oysa! Ne çok hayıflanıyorum, dostum, 'ah'lar düşmüyor kalemimin ucundan... Sana bunun sebebini anlatabilirim, zira içimde birden fazla sırrı saklamaya kalkarsam patlayacak gibiyim!

Kasabaya indim, can arkadaşım, sonunda ailemden miras kalan o lanet olasıca malikâneden çıkmaya ve bende kanayan yaralar açmaya meyilli bakışlarla karşılaşmaya cesaret edebildim! Yolculuk sırasında aslında malikânenin kasabadan ne kadar uzakta olduğunu da fark etmiş oldum, kirli kanlarını damarlarımda taşıdığım kişiler kendilerini kasabadan uzak tutmak için çok çaba sarf etmiş olmalı!

Kasabaya inince tıpkı bir şeytan gibi taşlanmayı bekliyordum doğrusu! Fakat beklentimin aksine, hürmetle karşılandım. Hayır, hayır, sakın yanlış anlama değerli arkadaşım. Samimiyet içeren bir hürmet değildi bu, nefretle bilenmiş ve zorunlulukla zincirlenmiş şaibeli bir hürmetti beni karşılayan! Öyle ki, keşke beni taşlasaydınız, diyip durdum içimden! Böylece, bir kez daha yüzleştim halkta açılan korkunç yaralarla. Bana nefretlerini göstermekten çekinen suçsuz bir halk ve yıllar boyu onlarda derin yaralar açmış olan tatsız genlerim beni iki yerden vurdu!

Buna rağmen en azından halkın benimle etkileşime geçmiş olması içime su serpti, lâkin onlar da tıpkı benim gibi bu ağza alınmayasıca konuyu konuşmak istemiyorlardı. Böyle bir şey üzerine konuşmadan nasıl çare bulunur hiçbir fikrim olmasa dahi, içimdeki bu dehşet verici suçluluk hissinden kurtulmak için her yolu denemeye razıyım.

Bu sebeple de, en kısa zamanda çok canı yanmış olan değerli bir aileyi ziyaret etmeyi makbul gördüm.