🍂Zawgyi
.
.
.
.
.
အေလာတႀကီး အဝတ္အစားေတြလဲကာ
ျပင္ဆင္ေနေသာ Jungkookကို
ကုတင္ေခါင္းရင္းအား ေက်ာမီွရင္း Taehyung
ေငးၾကည့္ေနသည္။
ဟက္...ခ်စ္တယ္ သာတစ္ဖြဖြေျပာေန၊
တကယ္တမ္းၾကေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးက
သူ႔အလုပ္ပဲ။
ေနမေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားကိုအိမ္မွာ
တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္ထားၿပီး
ေဆးရံုကိုသြားအုန္းမွာတဲ့။
စိတ္ထဲ၌ ေရရြတ္ေျပာဆိုေနေသာ
ထိုစကားသံအား Jungkookၾကားမည္မဟုတ္။
ေက်ာခိုင္းၿပီး ၾကယ္သီးေတြတပ္ေနရင္းမွ
႐ုတ္တရက္လွည့္လာတာေၾကာင့္ Taehyungလည္းမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
အနားသို႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာေနၿပီကို
သိေသာ္လည္း Taehyungျပန္လွည့္မၾကည့္ေသး
ပါ။
ထို႔ေနာက္ နဖူးေပၚအုပ္ကိုင္လာေသာ
လက္ဖဝါး တစ္ဖက္ေၾကာင့္ Taehyung
စိတ္႐ႈပ္စြာျဖင့္ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
"ေဘဘီ အဖ်ားေတြေတာ့မ႐ွိေတာ့ဘူး
ေဆးေသာက္ၿပီး ခနျပန္ေမွးလိုက္ေနာ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုဂ႐ုမစိုက္စမ္းပါနဲ႔
ခင္မ်ားအလုပ္သာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားပါ
တကယ္ စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
Taehyung၏ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္
Jungkookမ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းသြားသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလး
အေရးေပၚ လူနာ....."
ေခါင္းျမီးျခံဳ ကာ လွဲအိပ္လိုက္ေသာ
Taehyungေၾကာင့္ ေျပာလက္စ စကားသံအားရပ္တန္႔ရင္း သက္ျပင္းသာ ခ်ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
.
.
.
ခနတစ္ျဖဳတ္ေမွးစက္ရာကေန
အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရာ ျပန္ႏိုးလာေတာ့
ညေနေစာင္းပင္ေရာက္ေနၿပီ။
ဘယ္လိုေတာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါလိမ့္။
ေနလို႔ထိုင္လို႔ သက္သာသြားသည္ထင္တယ္
ဗိုက္လဲဆာလာသည္။
