🍂
.
.
.
.
.
တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ငိုညည္းသံတစ္ခုသည္
က်ယ္လာလိုက္ တိုးဝင္လိုက္၊
အတန္ၾကာလာသည္အထိ
တစ္အင့္အင့္ ရိွဳက္သံတို႔သည္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။
က်စ္!!!
သူစိတ္႐ႈပ္စြာျဖင့္ ေခါင္းအုံးကိုလွမ္းယူကာ
နားတစ္ဖက္အား ဖိအုပ္ထားလိုက္သည္။
မွတ္ဥာဏ္ထဲ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာေသာ
အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
မ်က္လံုးမ်ားျပဴးက်ယ္ကာ ထထိုင္လိုက္သည္။
"ေဘဘီ!"
နားထဲတိုးဝင္လာေသာ ငိုသံတို႔က
ေဘဘီဆီက သို႔ေသာ္ အိပ္ယာထက္မွာေတာ့
ေဘဘီ႐ွိမေနပါ။
"ေဘဘီ ဘယ္မွာလဲ"
အသံေပးကာေအာ္ေခၚေတာ့ ငိုသံက
တိခနဲ႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။
ဝရံတာ မွ လႈပ္႐ွားေနေသာအရိပ္တစ္ခုကို
ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ ေဘဘီမွန္းသိလိုက္ပီ၊
ကုတင္ေအာက္ ပြၾကဲေနေသာ အဝတ္စားေတြအား
ေကာက္ယူဝတ္ရင္း ဝရံတာဆီသို႔အလ်င္ျမန္
ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
"ေဘဘီရယ္ အျပင္မွာေအးတယ္ေလ
ဖ်ားေတာ့မွာပဲ"
ေဘဘီအား လွမ္းကိုင္ရန္ျပင္ေနေသာ
သူ႔လက္သည္ ပုတ္ထုတ္ျခင္းခံရသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔အား ျပင္းထန္စြာ တြန္းထုတ္ကာ
ငိုထားတာေၾကာင့္ နီရဲေနေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္
သူ႔အားစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
နီရဲရဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္းတဆတ္ဆတ္တုန္ရီ
လ်က္....
"မုန္းတယ္ ခင္မ်ားကိုမုန္းတယ္
အား..........ဟင့္
လာမထိနဲ႔"
"ေဘဘီကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္
ညက...ကိုယ္ေဒါသေတြမထိန္းလိုက္ႏိုင္လို႔
ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ....
တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေျခတစ္လွမ္းတိုးရင္း ေဘဘီအားလွမ္းကိုင္ရန္
ျပင္ေသာအခါ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ အေနာက္ကို
ဆုတ္ဆုတ္သြားေသာ ေဘဘီေၾကာင့္
သူ႔ေျခလွမ္းေတြကိုလည္း သူရပ္တန္႔လိုက္သည္။
