açıkçası sınırın dolmayacağını az çok anlamıştım, fazla ara verdim ve insanların ilgisi soğudu. bu nedenle sınırı geçmeden atıyorum. siz yine de oy tuşuna dokunun isterim... uzun sözün kısası; bu son final bölümü. umarım hikayem, içinize dokunabilmiştir çünkü amacım, insanların benimseyip, karakterin yaşadıkları ve kendi deneyimlerini aynı potada eritebilecekleri türden kaliteli yazabilmekti. bu bölüm sonrasındaki veda mektubuma göz atın lütfen, ikinci kitap hakkında olacak.
kitaba güzel veda edelim, beğendiyseniz oy vermeyi unutmayın.
Keyifli okumalar dilerim! Seviliyorsunuz! #iiks4u
• •
die'ry -#4 • •
die'ry
lalisa manoban'a aittir bulursanız lütfen yakın çünkü sustuklarımı sakladım kuytularına kelimelerin mezarımı buraya kazdım ve sustuklarımı yakıp kendime kefen yaptım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. page4 .
Buraya yazışım son. Üstelik sonlar, benimkinin aksine farklı olsun istediğimden elimde mürekkebim, şimdi duygularımı düzyazıya geçirdim.
Sessiz bir başlangıçla yola çıktım ben ve görünce nasıl oldum, bir bilsen.
Karşımda, öyle masum bir gülümseme. Öyle ki, ana kucağındaki bebekler utanır, dudaklarındaki saflığa.
Eğildin bana doğru, dudakların hafif aralık. Çilek, vanilya, tarçın, limon, mentol... Yoktu hiçbiri, yoktu esansı nefesinin. Sadece sendin.
Lakin beni, sen sarhoş ettin.
Nazikçe kaşıdın burnunu, belki de nazikçe sevdin. Hep okşadın saçlarımı, bana hem anne, hem baba, hem de sevgiliydin.
Ama nasıl sevgili? Sıfatın değildi senin, bu tür şeyler.
Sen sevgiydin.
"Merhaba," dedin. Basit bir söz ama kalbime akan, ılık bir öz. Ah, şuurumu kaybettim. Ağzımı açamadım, kelepçelendi dudaklarım. Polis sendin, suçlu bendim. Öylece baktım gözlerinin derinliklerine, öylece. Ne hareket edebildim, ne ellerimin titreyişini durdurabildim.
