Bree's POV
Ekim 18 -2006
~
Burnuma gelen ağır duman kokusundan yatakta doğruldum. Kokusu gözlerimi yakıyordu, dumanı takip ettiğimde dumanın alt kattan geldiğini sezdim. Yataktan kalkıp kapıyı açmaya çalıştığımda kapıyı engelleyen bir güç vardı. Kapıyı araladığımda kapıdaki kişinin annem olduğunu gördüm.
-"Anne kapıyı aç" diye bağırdım, neden çıkmama izin vermiyordu?
-"Bethanny, üzgünüm açamam".
-"Ne demek istiyorsun anne aç şu kapıyı !"
-"Seni kurtarıyorum, seni bütün bu karanlıktan ve kötülükten kurtarıyorum. Seni kendimden kurtarıyorum. Ben iyi bir anne olacağımı düşünürken yanılmışım kötü bir anne olduğum için üzgünüm." Ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum.
-"Görüşürüz kızım." dedi ve kapıyı kilitleyip dumanın içinde kayboldu. Ne yapacağımı bilmiyordum annem beni ölüme terk etmişti. Pencereye yönelip aşağıya baktım, atlayabilirdim ve son kez arkama bakıp atladım.
Ayaklarım yere deydiğinde acıdan dolayı minik bir inilti çıkardım. Polis sirenlerini duyabiliyordu, evin önüne toplanmış yabancılar anne-babamı teselli ediyorlardı ve üzgün olduklarını belirtiyorlardı. Gözlerimin dolduğunu hissettim ve ağlamamak için kendimi zor tuttum. Bunlar üzgünlük gözyaşları değildi, hayır hiç değildi. Bunlar saf öfkeydi.
Değişik bir fanfic umarım ilginizi çeker .
Önceden belirtmek istiyorum böyle romantik ve aşklı şeyler bekliyorsanız üzgünüm ama bu kitap biraz daha zaman gerektirecek bir kurguya sahip. Yorumlarınız değerli
THNKS
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DEMAGED
Fanfiction~ "Harry güçlü kalman gerekiyor, sadece biraz daha dayan sana söz veriyorum herşey daha iyi olucak.Hayata tutun." uzattığım elimi tuttuğunda hala umut olduğunu hissetmeye başlamıştım. Titrek bir sesle fisildadi "yanimda olucak misin peki...
