Het geheim

Hoofdstuk 15: toch niet alleen

 "Mam??" Is het eerste wat ik zeg. Ik staar naar mijn moeder met open mond. Ik blijf een tijdje vol verbazing in de deur opening staan. Ik kom langzaam weer bij zinnen en vele vragen schieten door mijn hoofd. "Wat doe je hier? Hoe ben je hier gekomen? Waarom ben je hier? Wist je dat ik hier zou zijn? Hoe weet je van deze grot af? Hoe..." maar voordat ik ook maar al mijn vragen op kan noemen onderbreekt mijn moeder me. "Rustig maar. Kom eerst eens even bij me zitten"

Langzaam, maar zeker kom ik naast mijn moeder zitten. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en haar arm slaat zich ok me heen. "Luister," begint mijn moeder "ik ben hier voor jou. Ik ben hierheen gekomen om voor jou te kunnen zorgen. De elvengeest heeft me namelijk verteld dat jij hier ook heen zou komen. Ik moet je beschermen en liefde geven. Ik hoorde jou net aankomen toen ik hier was en ben op dit bed gaan zitten. Maar het gaat hier niet over mij. Hoe gaat het met je, schat?" Hoe moet ik haar vertellen dat het echt slecht met me gaat? Hoe moet ik haar vertellen dat ik vandaag mijn vriendje heb achtergelaten zonder iets te zeggen? Hoe moet ik haar uitleggen dat ik uberhaubt een vriendje heb? Ik ben natuurlijk wel blij om mijn moeder te zien, maar nogsteeds voel ik me vreselijk slecht.

"Ik ben blij je weer te zien, mam" komt er uit mijn mond, maar ik kijk niet blij bij die woorden. Ik probeer er een glimlach uit te persen, maar tevergeefs. Mijn moeder merkt het op. "Je lijkt anders niet blij." zegt ze dus ook. Er gebeurt van alles met me. Verdriet en woede mengen zich. Er loopt een traan over mijn wang. "Gooi het er maar uit schat" Bij die woorden van mijn moeder, barst ik los. Tranen stromen over mijn wangen, slaande bewegingen komen in de lucht en schoppende bewegingen op het bed. Ik ben boos, boos op Bram, boos op mezelf, boos op alles. Ik had Bram niet zijn zin moeten geven. Ik had moeten blijven, ik had Tom op zijn minst kunnen vertellen dat ik wegging. 

"Mam," komt er gesmoord uit mijn keel "ik moet je wat vertellen. Ik heb een vriendje, maar ik weet niet of het nog aan is en of hij nog wel van me houdt" "Hoezo?" "Ik heb hem vandaag achter moeten laten en ik ben gewoon weggegaan." Ik barst erger los dan voorheen. De pure gedachte aan Tom en hoe ik hem heb achtergelaten doet me pijn. Ik wilde hem niet achterlaten. Waarom deed ik het dan toch? Omdat ik anders zelf weggestuurd zou worden? Of omdat ik van Bram Tom niet eens meer mocht zien? Ik snap Bram wel, maar snapt hij mij ook? Haat hij me, of is hij bang voor me? Of misschien beide? 

"Mag ik je wat vragen?" vraagt mijn moeder voorzichtig. "Ja," antwoord ik "ga je gang, maar het zou kunnen dat ik geen antwoord wil of kan geven." Ik houd mijn tranen zo veel mogelijk in terwijl mijn moeder haar vraag stelt. "Wie is je vriendje?" "Tom Veldhuizen" antwoord ik zachtjes. Het is moeilijk om zijn naam uit te spreken. Ik kijk op naar mijn moeder, om haar reactie te kunnen zien. In haar ogen zie ik verwarring. "Bedoel je Tom, de zoon van de oude elvenkoning?" "Ja, ik heb ook wat problemen met zijn broer, Bram" "Ik vind het niet erg, maar het verbaasd me van zijn kant. Je weet wat er is gebeurd, toch?" "Ja, dat weet ik. Daarom heb ik ook moeite met Bram en..." "Ben je weg gegaan" vult mijn moeder me aan. Ik knik lichtjes. "Ik kreeg ruzie met Bram en hij vertelde me dat hij niet wilt dat ik Toms vriendinnetje ben. En toen heb ik besloten om te vertrekken. Ik was alleen zo dom om niets tegen Tom te zeggen. Ik heb wel tegen Bram gezegd, dat ik hen nooit van mijn leven zal verraden, en daar ga ik me aan houden ook." 

Mijn moeder knikt. Ze zal het wel begrijpen. Wat ben ik blij dat ze me begrijpt. Anders had ik het helemaal uit moeten leggen. Dat zal ik dus totaal niet kunnen doen. "Goed van je om dat te zeggen, schat. Als ik jou was, zal ik over een paar dagen Tom wel opzoeken om het hem uit te leggen. Je hebt zelf ook wel wat tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen en als je meteen hem opzoekt, heb je kans dat Bram dat niet zo leuk zou vinden." "Dat kan ik toch ook wel bedenken, mam." "Dat begrijp ik, maar ik zeg het vast voor de zekerheid. Je hebt kans dat je je niet kan verzetten tegen je gevoel. Als je je wilt kunnen verzetten tegen Morto, moet je je eerst leren verzetten tegen jezelf." "Oke, ik zal het proberen, maar dat zal wel lastig gaan." "Ik ben er toch ook om je te helpen? Je hoeft je geen zorgen te maken, hoor."

Ik geef mijn moeder een dikke knuffel. Ik ben zo blij dat zij er is om me te helpen. En als ik zie hoe het nu met me gaat, heb ik echt hulp nodig. Ik kan mezelf niet alleen aan.  Ik moet mezelf echt leren beheersen. Waarom kan ik dat niet?

"Het is tijd om te gaan slapen, schat. Je bent vast moe na al dat gedoe" zegt mijn moeder opeens. Ik ben het met haar eens en loop de kamer uit. Ik ga opzoek naar de badkamer, en als ik hem heb gevonden zie ik een mega groot bad met douche. Ook zie ik een prachtige wastafel met spiegel. Ik zoek in het kastje onder de wastafel naar een tandenborstel. Wanneer ik die heb gevonden, poets ik mijn tanden.

Ik loop met schone tanden weer de kamer in. Nu pas zie ik hoe groot de kamer is. Er staat een kleine kleding kast, een lade kast, een bed en een bank, die je kan ombouwen tot bed. Ik open de kast, opzoek naar een pyjama. Tot mijn grote verbazing zie ik geen kleding. Nog geeneens planken. Ik stap de kast binnen en er verschijnt een scherm. Ook zie ik een spiegel. Ik doe de deur dicht, zodat ik het scherm beter kan zien.

Op het scherm verschijnen twee woorden: man en vrouw. Ik druk op vrouw en er verschijnen nieuwe woorden, eronder zie je allemaal kledingstukken en haren, schoenen, accessoires en iets wat op make-up lijkt. Ik begin met het lezen van de woorden: alles, verzorging, kleding, schoenen en accessoires staat er. Ik klik op kleding. Eronder verschijnen nog meer woorden: jurken, topjes, broeken, rokken, jasjes, slaapkleding en zwemkleding. Ik druk op slaap kleding. Ik snap het hele idee van de kast niet, maar ach.

Nu verschijnen er allemaal nachtjapons, pyjama broeken en slaapshirts. Ik scroll langs alles en zie een lekker wijd slaapshirt. Er staat een afbeelding van snoopy op. Ik druk op het plaatje en het word helemaal donker in de kast. Wanneer het scherm weer aanspringt, kijk ik in de spiegel. Tot mijn grote verbazing heb ik nu het slaapshirt aan. Ik kijk ernaar en merk dat het eigenlijk wel lekker zit. Ik stap de kast uit en ga nog even naar de woonkamer.

Ik open in de mega kast weer de tweede lade en pak het boek: Bovennatuurlijke wezens. Mijn moeder zit op de bank en met het boek onder mijn arm loop ik naar haar toe. Ik geef haar een knuffel en zeg "Weltrusten". Dan ga ik terug naar de kamer en ga op bed liggen. Ik log op mijn buik en sla het boek op willekeurige pagina open.

6: Kabouters

Kabouters zijn kleine wezentjes van 20 centimeter lang. Ze dragen kleding gemaakt van groen plastic. Je kunt ze vinden in bossen en in vuilnisbelten. Ze zitten daar verstopt in bomen en/of hopen plastic. Ze komen alleen tevoorschijn als ze daar reden toe zien. Kabouters houden van dansen. Ze hebben traditionele kaboutersdansjes, maar ze doen ook aan andere soort dans. Zoals: de eenhoorndans, hiphop, breakdance, ballet en af en toe zit er ook een stripact tussen.

Ik bekijk de afbeelding die ernaast staat. Het zijn precies kleine wezentjes met stukken groene plastic aan. Ze zien er best wel schattig uit. Ik lach om de wezentjes. Ze lachen allemaal. Ik sla de pagina om en zie een nieuwe tekening. Dit keer van kabouters die dansen. Bij alle verschillende soorten dans, staat er een woord bij: kabouterdans, eenhoorndans, hiphop, breakdance, ballet, stripact. De kabouterdans doet me denken aan kabouter plop. Je ziet ze in het boek de kabouterdans van kabouter plop doen. Dan kijk ik naar de eenhoorndans. De kabouters zijn met zijn allen in een rondje aan het dansen om een eenhoorn heen. Ze versieren de eenhoorn tijdens het dansen met allerlei bloemen. Dan kijk ik naar hiphop, breakdance en ballet. Die drie zijn gewoon de dans die ik al ken. Dan kijk ik toch naar de stripact. Je ziet allemaal kabouters hun kleding langzaam en sierlijk uittrekken en de menigte eromheen blijkt te joelen. Ik sla het boek dicht en doe het licht uit. Dan val ik in slaap. 

Verschrikt kijk ik op. Wat de flop? Kleine wezentjes verschijnen aan mijn voeten. Het zijn een soort mannetjes. Kabouters zou ik ze beschrijven. Alleen... deze lijken in geen enkel opzicht op de vriendelijke kabouter plop waar ik vroeger als kind naar keek. Ze waren gewikkeld in groene stukken plastic die versiert waren met figuren. Het lijken haast, stripfiguren? Ik durf te wedden dat ik daar een winnie de pooh herkende. Wacht, stop ratelen lily! "Wat doen die kabouters hier!" roep ik mijn gedachten hardop uit. 

Tom en Bram beginnen te lachen en strippen zelf ook uit hun kleren en beginnen samen met de kabouters in het rond te dansen. Dit beeld vergeet ik nooit meer, en niet op een positieve manier. Ik wend mijn hoofd af en probeer niet op het vreemde spectakel voor me te letten. rot toch op! ik draai me om en doe mijn ogen open.

Wat een vreemde droom was dat...