W cieniu Śnieżki (tom 2) [dostępna w księgarniach]

Rozdział I

„Myślałem, że cię pogrzebałem i zatarłem ślady"

6 lat później

– Laura, pośpiesz się, bo jesteśmy już spóźnieni – mówię, wchodząc do kuchni. Zapinam ostatnie guziki koszuli i nagle zamieram. – Nawet nie zaczęłaś jeść!

Wywraca oczami i po chwili znowu patrzy w telefon.

– Laura!

– Co?

– Jedz.

– Zaraz.

– Spóźnimy się – przypominam. – Ósmy raz w tym miesiącu. Matka mnie zabije.

Wzrusza ramionami, nie odrywając wzroku od komórki.

– Poczeka.

Wzdycham ciężko. Podchodzę do stołu i wyrywam siostrze telefon, mierząc ją złowrogim spojrzeniem. Ma dwanaście lat, a próbuje zachowywać się jak szesnastolatka.

– Jedz – mówię przez zaciśnięte zęby.

Znowu wywraca oczami

– Myślisz, że się ciebie boję?

– Nie pyskuj! – Celuję w nią palcem. – Naprawdę chcesz, aby matka znowu się pluła? W następny weekend chcemy jechać w góry. Mieliśmy cię zabrać, ale skoro...

Oczy Laury robią się ogromne.

– Wycieczka? Na cały weekend?

– Tak.

Nagle markotnieje.

– ONA też jedzie?

Wzdycham ciężko.

– Jest moją dziewczyną, więc to chyba oczywiste – wyjaśniam. – Nie wiem dlaczego jesteś tak do niej uprzedzona...

– Zwraca się do mnie jak do pięcioletniego dziecka... No i nie słyszysz jak mnie nazywa? LAURUŚ! Wiesz jak to brzmi? Okropnie!!!

Na stół wskakuje Stefan. Nic sobie nie robi, że oboje go obserwujemy. Siada przy misce z płatkami i zaczyna siorbać mleko. Laura mu na to pozwala. Znowu.

– Stefan!

Kot unosi łepek i patrzy na mnie dziwnie, a potem wraca do jedzenia.

– Laura! Co ja ci mówiłem o...

– Ja już tego nie zjem – mówi z szerokim uśmiechem. Zsuwa się z krzesła i z nosem w telefonie, idzie do swojego pokoju. – Wezmę plecak i możemy jechać!

Przymykam powieki, jednocześnie zaciskając pięści. Czasami brakuje mi sił. Nie przypuszczałem, że wychowanie dziecka jest tak trudne.

Otwieram oczy i wbijam wzrok w kota.

– Ostatni raz ci na to pozwalam, rozumiesz?

Nie reaguje, więc pewnie ma wywalone. Jak zawsze.

∞

Mam zawalone biurko. Tak to jest jak przychodzi się do pracy raz na tydzień. Wszędzie walają się teczki. Pojedyncze kartki są nawet na podłodze. Do pokoju wchodzi Arek i obejmuje wzrokiem cały ten bałagan.

– Pewnie uwielbiasz poniedziałki – mówi, uśmiechając się od ucha do ucha. – Szef jest wściekły, bo rano siadło oprogramowanie u naszego klienta. – Dotyka swojego podbródka. – Tego z siwą bródką, co ma wzrok jak psychopata.